De wedstrijd van de eeuw in Camp Nou biedt genoeg stof om een heel boek te vullen. Wat Eintracht liet zien in de 3:2 overwinning op FC Barcelona lijkt de dag erna nog steeds bijna surrealistisch. Een eerbetoon aan de elf helden op het veld.
The Story Writer
Het was een pikzwarte nacht voor Kevin Trapp toen hij vijf jaar geleden, na een 4-0 overwinning op Barcelona in Camp Nou, met Paris St Germain met 1-6 onderuit ging en werd uitgeschakeld bij de laatste 16 van de Champions League. Je krijgt niet altijd de kans om de geschiedenis te herschrijven in het leven. Maar voor de Duitse nationale doelman kwam een gelukkige speling van het lot zijn kant op bij de loting na de opmars tegen Betis Sevilla.
Toen hij donderdagavond om 20.09 uur de ring betrad onder het daverende gejuich van de Eintracht-fans toen hij zich opwarmde en naar de supporters zwaaide, was het zelfvertrouwen van de 31-jarige hoog onder het dak van de tribunes voelbaar. Tijdens de hele wedstrijd straalde Trapp een immense kalmte en soevereiniteit uit. Zijn grootste moment kwam in de 55e minuut toen hij de 1:2 voorkwam met een fantastische voetredding tegen Pierre-Emerick Aubameyang – een sleutelmoment.
The Phoenix
Almamy Toure beleefde een wederopstanding als een Phoenix uit de as. In zijn oude, vroegere leven werd hij beschouwd als een “broeder lichtvoetige”, vatbaar voor gebrek aan concentratie en eenvoudige fouten. Maar in Camp Nou verdedigde hij op het hoogste niveau en verloor slechts in een paar scènes. Dit is opmerkelijk, niet in het minst omdat Toure sinds wedstrijddag 19 niet meer in het basiselftal had gestaan en zonder wedstrijdritme in het diepe werd gegooid. Maar aan de vooravond van de wedstrijd liet coach Oliver Glasner er geen twijfel over bestaan dat de 25-jarige opgewassen was tegen zijn taak: “Ik hoef niet tien uur lang tegen hem te brabbelen om morgen alsjeblieft te presteren. Almamy heeft de hele tijd super getraind en was er altijd. “
De Mount Everest vanuit Karinthië
Het verhaal van Martin Hinteregger is snel verteld: De Oostenrijker ruimde, net als in de eerste leg, bijna alles op wat zijn twee dragende spelers niet konden verdedigen en was veel meer dan alleen de rots van het team. Aangezien de Mount Everest elders al bestaat, wordt het tijd dat een berg ergens in zijn vaderland op zijn minst wordt omgedoopt tot “Mount Hinti”. De fans vierden hem als een wereldkampioen na het laatste fluitsignaal.
De gevallen held
Whirlwind Ousmane Dembelé eiste alles van Evan Ndicka zolang hij op rechts kwam, maar de Fransman leverde een goede strijd en verdedigde met hart en hersenen. Dat wil zeggen, totdat de gebeurtenissen in de lange blessuretijd tot een hoogtepunt kwamen. Eerst kreeg de 22-jarige een gele kaart voor het wegtikken van de bal, daarna duwde hij in de negende minuut van de blessuretijd Luuk de Jong in de zestien naar de grond. De penalty was onbetwist, maar de gele kaart was een te harde beslissing – scheidsrechter Artur Soares Dias toonde weinig tact. Daardoor mist Ndicka op 28 april de halve finale in Londen tegen West Ham.
De plaag
Kristijan Jakic speelde op het centrale middenveld met zoveel hart en adrenaline dat het een waar genot was. De 24-jarige belichaamde alles waar het Barcelona lange tijd aan ontbrak: een onstuitbare wilskracht. Bovendien maakte de Kroaat keer op keer indruk met slimme passes en speelse oplossingen – het was zijn beste optreden in het shirt van Eintracht tot nu toe.
The Emperor
Misschien was het wel de beste wedstrijd van zijn leven. Sebastian Rode speelde, vocht en leidde als een echte aanvoerder, hij was de keizer op het middenveld. De 31-jarige kreeg dit seizoen echter steeds weer te maken met fysieke tegenslagen, werd nooit echt fit en is daardoor niet langer een vaste speler. Maar ergens in Barcelona moet Rode een fontein van jeugdigheid hebben gevonden en die opgedronken hebben. Hopelijk heeft hij nog een paar flessen gevuld voor de halve finale.
Young Robben
Zoals verwacht werd
Ansgar Knauff verdedigend veel vastgezet, want in het duel tegen de bal vormde zich meestal snel een vijfmansketen, waarin de Dortmund-lener het rechterdeel vervulde. Maar als het op snelle omschakelmomenten aankwam, was de 20-jarige sneldribbelaar bijna niet te stoppen. De mooiste scène: Toen hij in de 35e minuut van de vleugel naar het midden opschoof, klopte hij Jordi Alba en Ferran Torres alsof het twee kartonnen kameraden waren. Alleen de afwerking was niet zo goed als die van de grote Arjen.
The enforcer
Wie het truitje van Filip Kostic te pakken heeft, moet maar eens overwegen het in het Louvre op te hangen. De 29-jarige speelde als een meester in zijn vak en scoorde ijskoud voor Barca. Met stalen zenuwen voor de penalty en chirurgische precisie voor de 3:0 – bracht hij het publiek op de tribunes tweemaal op de been. Het feit dat Dembelé niet altijd kon worden tegengehouden, doet niets af aan zijn geweldige prestatie. Kostic zelf sprak na afloop van de beste wedstrijd uit zijn carrière.
The Rocket Man
Met zijn waanzinnige tempo zorgde Jesper Lindström keer op keer voor belangrijke opluchting, en bovendien scoorde hij de penalty voor de 1:0. In zijn eerste jaar in de Bundesliga staat de 22-jarige Deen nog aan het begin van zijn ontwikkeling, wat het des te opmerkelijker maakt dat hij nu al zijn stempel kan drukken op het grote podium. De fans zullen veel plezier hebben met de man met de raketaandrijving.
Uwe’s Eye
Ja, Daichi Kamada is vaak genoeg een twistpunt, want ondanks al zijn voetbalkwaliteiten, mist hij consistentie. Maar donderdagavond zou niet alleen de zelfbenoemde Kamada-fan Uwe Bein, Frankfurt’s legendarische spelmaker uit de jaren ’90, zijn hart hebben kunnen luchten. De ingenieuze passes en filigraan bewegingen van de Japanse speler hadden een majestueuze uitstraling, hij speelde als een vorst – en dat in Camp Nou!
The big bang
Zoals de laatste penseelstreek in de creatie van een beroemd schilderij, zo paste het optreden van Rafael Borré perfect in het geheel. In de afgelopen weken heeft de Colombiaanse international geploeterd en geworsteld voorin als eenzame spits, maar herhaaldelijk een ongelukkig figuur geslagen. De vechter kon gewoon niets beginnen, het was bijna als een vloek. Tot de 36e minuut. Tegenstander Ronald Araujo had duidelijk geen idee van het onheil dat op komst was, anders had hij wel energieker verdedigd. Maar Borré had plotseling genoeg ruimte om de bal vanaf ongeveer 25 meter in de hoek te schieten. Dit schot zal de geschiedenisboeken ingaan.
