Tegen het einde van zijn carrière in 1974 zou de dynamische 1,91 meter lange guard alleen nog het shirt van de Lakers dragen en de legendarische franchise naar negen NBA Finals leiden. Maar in de eerste zes edities, altijd tegen de Celtics, verliet West het veld altijd als verliezer. In 1969, toen hij “The Logo” werd, wat zijn bijnaam werd, werd hij de eerste en enige speler van het verliezende team die tot MVP van de Finals werd gekroond met een gemiddelde van net geen 38 punten. In Boston, waar hij aan moest knabbelen, had West gewoon te maken met een overweldigende tegenstander.
De official overtreft de speler
Tussen nog twee Finale nederlagen tegen de Knicks in won West in 1972 eindelijk een titel, ook tegen New York. De briljante langeafstandsschutter (in een tijdperk vóór de driepuntslijn) had veel meer te vieren als official.
In de jaren 80 bouwde hij het succesvolle “Showtime Lakers” team, dat vijf keer kampioen werd met Earvin “Magic” Johnson en Kareem Abdul-Jabbar. Later had West, een All-Star in elk van zijn 14 jaar als actieve speler, ook een hand in het team rond Shaquille O’Neal en Kobe Bryant – hij had Bryant naar L.A. gestuurd via een handel in de draft van 1996. Als professional en als official: West belandde meerdere keren in de Hall of Fame.
Maar een icoon van de competitie zal vooral herinnerd worden als speler – niet in de laatste plaats omdat het silhouet van West al tientallen jaren een van de meest herkenbare logo’s ter wereld is. Wat waarschijnlijk voorlopig zo zal blijven door zijn overlijden, ondanks discussies over het veranderen van het logo van tijd tot tijd.
