Toen het Canadese nationale elftal zondagavond heel laat (CEST) iets historisch bereikte, ontbrak Alphonso Davies op het veld. Maar de uitwijkende Bayern prof zag het live op het scherm.
Sinds zijn overstap van de Vancouver Whitecaps naar FC Bayern München begin januari 2019, heeft Alphonso Davies veel aandacht getrokken – zowel atletisch als buiten het veld.
Hoewel de pijlsnelle vleugelspeler, die bij de Duitse recordkampioenen vooral als dynamische linksback met een onbedwingbare drang naar voren wordt opgesteld, al een trotse 74 Bundesliga-wedstrijden en zelfs 19 Champions League-optredens op zijn naam heeft staan, staat de 21-jarige op sociale media vooral bekend om zijn opgewekte karakter. Grappige clips, korte fragmenten uit zijn leven of zelfs live streams – Davies is in voor elk modern plezier voor het scherm.
En dus vroeg de voetballer, die in 2000 in Ghana werd geboren en daarna met zijn ouders, die oorspronkelijk uit Liberia kwamen, naar Canada vluchtte, ook aan zijn volgers om zondagavond mee te doen aan de livestream. De reden: de Bayern-prof, die momenteel aan zijn comeback werkt, was er langere tijd uit na een coronavirusinfectie met een later gediagnosticeerde milde hartspierontsteking, keek naar de WK-kwalificatiewedstrijd van zijn Canadezen tegen Jamaica.
1986 en 2022
Na 90 minuten – de favorieten en leiders in de Noord- en Centraal-Amerikaanse kwalificaties waren slechts één punt verwijderd van het tempo – was Canada de winnaar met 4-0. Dit was niet alleen een ticket voor de Wereldbeker in Qatar dit jaar, maar ook het tweede WK-optreden van het land sinds 1986, toen het in de voorronde in Mexico werd uitgeschakeld.
Deze vreugde, die het stadion in Toronto ter plaatse in een gekkenhuis had veranderd, was iets heel bijzonders. Dit bleek ook uit de zeer emotionele reacties van Davies in de livestream: De jonge atleet had eerst hartelijk gejuicht, juichte luid bij doelpunten en liet tenslotte, met de zekerheid van het laatste fluitsignaal en de overwinning, zijn vreugde de vrije loop. Davies knielde neer, legde een hand op zijn gezicht, duwde de stoel opzij, liep rond, snikte, huilde, nam de Canadese vlag.
“Oh, mijn God. Yay! “
En waarom niet? Voor de eerste keer in zijn jonge leven zouden Davies en fans van zijn generatie over de hele wereld Canada zien spelen in een World Cup, schreef, toepasselijk genoeg, Sports Illustrated. Het is immers 36 jaar geleden dat het land nog een WK-finale heeft gehaald. “Het was vrijwel meteen duidelijk dat ze het niet weer zouden verknallen”, schreef de National Post na het imponerende optreden, waarin een vroege 1-0 al de weg naar Qatar had vrijgemaakt.
“Het is verdomme niet te geloven,” zei doelman Milan Borjan over de hernieuwde deelname: “Canada kan trots zijn op deze jongens.”
Davies had minder woorden, maar vatte het allemaal samen: “Oh, mijn God. Yay! “
