Timo Werner’s terugkeer als spits voor RB Leipzig is een begrijpelijke zet voor beide partijen. Maar er is iets veranderd.
Op woensdag begon Timo Werners tweede periode bij RB Leipzig. Na twee jaar bij Chelsea FC, waar de aanvaller nooit echt gelukkig was, is hij nu terug bij de club waar hij de doorbraak maakte om international en Bundesliga ster te worden.
De transfer is zinvol voor beide partijen, speler en club. Werner, die een speler is die aanmoediging en de warmte van een nest nodig heeft, keert terug naar de plaats van zijn grootste successen tot nu toe, waar hij een gevierd doelpuntenmaker was – en, in tegenstelling tot bij Chelsea, ook een vaste waarde. Met het oog op de wereldbeker in Qatar, is de zet van Werner begrijpelijk.
RB Leipzig heeft over het geheel genomen een goede financiële deal gesloten en haalt een aanvaller in huis die de omstandigheden bij de club kent, die in de omgeving op het hoogste niveau wordt geaccepteerd en die gewoon kwaliteit met zich meebrengt. Werners sprintkwaliteiten, zijn runs in de diepte en zijn afwerkingskracht zullen het team van coach Domenico Tedesco zeker een extra beetje klasse brengen, wat de club goed kan gebruiken bij het bereiken van zijn doelen.
Maar Werners terugkeer roept ook een vraag op. Onder Tedesco is het statische in het spel van Leipzig veranderd, waarbij balbezit en controle over het spel belangrijke parameters zijn. Werner is geen zuivere tegenaanvallende spits, maar zijn sterke punten passen meer bij een omschakelend team. Het valt nog te bezien hoe de nieuwe oude hoopvolle in de huidige speelstijl zal passen.
Bovendien heeft Christopher Nkunku zich bij afwezigheid van Werner ontpopt als doelpuntenmaker, aanspeelpuntmaker en 2022 Voetballer van het Jaar, en het spel is hem op het lijf geschreven. Nkunku’s flexibiliteit, evenals die van Werner, stelt beide aanvallers in staat goed samen te werken. Toen Werner vertrok, was hij het middelpunt van de aanval van Leipzig. Nu is hij slechts een van de vele armaturen.
