Op 19 juni 1936 schokte de Duitse bokslegende Max Schmeling de Amerikaanse ster Joe Louis – tot groot genoegen van Adolf Hitler. De politiek explosieve rivaliteit veranderde in een inspirerende vriendschap
Het was een van de grootste sensaties in de boksgeschiedenis. En het begin van een bijzondere en historisch opmerkelijke vriendschap die tot de dood duurde. Op 19 juni 1936 – vandaag 88 jaar geleden – ontmoette de Duitse bokslegende Max Schmeling de onverslaanbaar geachte Amerikaan Joe Louis in New York.
Het was een beladen rivaliteit, politiek aangewakkerd door de machtsovername van Adolf Hitler en de nationaalsocialisten in Schmeling’s thuisland. In de aanloop naar de Tweede Wereldoorlog werd de strijd gehypet als een duel tussen systemen, tussen totalitaire dictatuur en liberale democratie. In werkelijkheid was de constellatie echter veel complexer.
MAX SCHMELING LEEK AL VOOR HET EERSTE GEVECHT IN 1936 OP EEN LAAG PITJE TE STAAN
Louis, die aanbeden werd door de Afro-Amerikaanse gemeenschap, was ook een symbolische figuur van verdeeldheid in een tijd waarin rassenscheiding nog steeds van kracht was in veel delen van het land – en zelfs juichende berichten over Louis hadden vaak een racistische ondertoon. Zijn bijnaam “The Brown Bomber” is slechts een van de vele toeschrijvingen die vandaag de dag taboe zijn.
Sportief gezien leek het gevecht een duidelijke zaak: Louis, toen 22 jaar oud, was op de weg omhoog, Schmeling leek op de weg terug na het verliezen van de wereldtitel die hij in 1930 van Jack Sharkey had gewonnen. 42.000 toeschouwers in het honkbalstadion van de New York Yankees wilden de toen 31-jarige ten onder zien gaan tegen Louis – maar het liep anders
SCHMELING HERKENDE HET ZWAKKE PUNT VAN LOUIS – EN KONDIGDE HET AAN
Terwijl Louis zich nogal laks voorbereidde op het gevecht en de tijd nam om golf te leren spelen, was Schmeling goed voorbereid: Hij had een zwak punt in Louis geïdentificeerd dat hij zelfs publiekelijk bekendmaakte. Hij werd nauwelijks serieus genomen. Praten om aandacht te trekken, dachten velen.
“Max Schmeling en Joe Louis bij de weging voor hun gevecht in 1936″ src=”https://www.sportsoftheday.com/wp-content/uploads/2024/06/3ss.jpeg” width=”1200″ height=”1531″ /☻
Maar Schmeling wist eigenlijk wat hij deed: Louis liet zijn linkerhand altijd hangen na een stoot – Schmeling zag de kans voor effectieve tegenstoten. De verbijsterde Louis had geen antwoord op Schmelings tactiek en werd in de twaalfde ronde knock-out geslagen na twee rechten op het lichaam en de kin. Louis moest na afloop toegeven dat hij zijn tegenstander had onderschat.
SCHMELING DISTANTIEERT ZICH VAN HET NAZIREGIME
Schmelings triomf, die perfect paste in het racistische wereldbeeld van de nazi-propaganda, werd dienovereenkomstig uitgebuit. “Het was een Duitse overwinning”, kondigde de kwaadaardige propagandaminister Joseph Goebbels aan en de Berliner Lokalanzeiger kopte: “De Führer feliciteert Schmeling”. De eerder genoemde Adolf Hitler stuurde bloemen naar de vrouw van Schmeling.
Het feit dat Schmeling’s goede reputatie in de naoorlogse periode voortduurde, was te danken aan het feit dat hij relatief terughoudend was in het accepteren van zijn toe-eigening. Schmeling bedankte het volk en de Führer, maar liet het niet verder gaan dan een bepaald punt: Hij sloot zich niet aan bij de NSDAP, behield zijn Joodse manager Joe Jacobs en weigerde zelfs Hitler te eren. “Ik ben een bokser, geen politicus,” was een van zijn beroemdste zinnen. En in zijn geval was deze distantiëring geen loze kreet.
Later bleek dat Schmeling zelfs actief slachtoffers van Hitlers regime hielp: in 1938, tijdens de novemberpogroms, verborg hij twee Joodse jongeren in zijn hotelkamer en hielp hen te ontsnappen. Dit werd pas bekend in 1989 toen de geredde broers naar voren kwamen in de VS.
JOE LOUIS MAAKT KORTE METTEN MET REVANCHE IN 1938
Opmerkelijk genoeg was het niet Schmeling maar verliezer Louis die opstond om wereldkampioen James J. Braddock uit te dagen – na hem onttroond te hebben was wraak tegen Schmeling een prioriteit voor de jonge kampioen.
Het wereldkampioenschapsgevecht tussen Schmeling en Louis vond plaats op 22 juni 1938, opnieuw in het Yankees Stadium, en trok nog meer aandacht: onder de 70.000 fans bevonden zich Hollywood-supersterren Clark Gable, Gary Cooper, Gregory Peck en Douglas Fairbanks.
“In de rematch tegen Joe Louis in 1938 had Max Schmeling geen schijn van kans” src=”https://www.sportsoftheday.com/wp-content/uploads/2024/06/3sss.jpeg” width=”1200″ height=”1511″ /☻
Louis was een volwassen atleet van wereldklasse geworden, die al na twee minuten won door knock-out. Schmeling had maar twee slagen. Niemand zou die dag van zijn vader hebben gewonnen, vertelde Schmeling later aan Louis’ zoon.
Zo beladen als hun duel was, zo opmerkelijk was de persoonlijke relatie die ontstond tussen Schmeling en Louis: de twee bleven contact houden na een hereniging na de Tweede Wereldoorlog. Schmeling steunde Louis ook toen hij na het einde van zijn carrière in zwaar weer terecht kwam en in grote financiële nood verkeerde.
De vriendschap duurde tot Louis’ dood op 12 april 1981, en Schmeling – die in 2005 op 99-jarige leeftijd overleed – was een van de kistdragers.