Alexander Zverev kreeg in de halve finales van de French Open de grootste tegenslag uit zijn carrière te verwerken en zal waarschijnlijk een langere pauze moeten nemen – maar dat zal hem niet tegenhouden. Integendeel.
Hij was all in. Hij vocht, worstelde en verrichtte zelfs magie. Alexander Zverev heeft Rafael Nadal, een van de beste tennissers in de geschiedenis van de sport, bijgehouden in de halve finales van de French Open. Zelfs op zijn 36e is de Spanjaard vrijwel onoverwinnelijk op gravel. Ook vrijdag tegen de Duitser speelde de “Koning van Parijs” bij vlagen tennis als een andere ster, hij bereikte herhaaldelijk het schijnbaar onmogelijke met de meest gedurfde slagen – en toch was hij niet in staat om beslissend afstand te nemen van zijn tien jaar jongere tegenstander. Integendeel.
In de tweede set – na meer dan drie uur spelen – ging de wedstrijd in een tie-break, Zverev leek frisser, met meer energie dan de recordwinnaar in Parijs. Toen sloeg het noodlot genadeloos toe op het Court Philippe Chatrier.
Nog maar kort geleden leek zijn grote droom, zijn “levensdoel”, mogelijk: de eerste overwinning in een Grand Slam toernooi. Hij heeft immers al Olympisch goud gewonnen, maar de triomf bij een van de “grote vier” is hem tot nu toe ontgaan. Hij zou ook zeker zijn geweest van de eerste plaats op de wereldranglijst.
Toen werd hij plotseling teruggeworpen, vermoedelijk ernstig gewond. Hoe ernstig is nog onduidelijk. Bijzonder tragisch, vooral omdat: of het nu in de halve finale tegen Nadal was of daarvoor in de overtuigende zege op toptalent Carlos Alcaraz – zijn eerste op een Grand Slam tegen een top tien-speler – Zverev het beste tennis uit zijn carrière speelde.
Sterker, meer gefocust – en wijzer
Alexander Zverev blijft de grootste belofte die het Duitse tennis in jaren heeft gehad. Zijn potentieel blijft onbetwist, niet alleen heeft hij wat nodig is om een speler van wereldklasse te worden, hij is al lang bij de elite van zijn sport gegaan. Afhankelijk van de ernst van zijn verwonding, zal hij nu zijn weg terug moeten vechten.
Niet alleen op het gebied van gezondheid, maar ook op het gebied van sport. Wie de tranen van de 25-jarige zag toen hij zich met een van pijn vertrokken gezicht van het veld probeerde te slepen, ondersteund door helpers, en toen hij even later op krukken terugkeerde om voor het Parijse publiek op gepaste wijze afscheid te nemen, kan alleen maar, moet alleen maar toegeven: Deze Alexander Zverev speelt, leeft, ademt tennis. En: Deze Alexander Zverev kan en zal terugkomen. Sterker, meer gefocust – en wijzer.
Toen de speler uit Hamburg in februari tijdens een toernooi weer eens zijn emoties niet onder controle kon houden, schreef ik hem, de zeer getalenteerde maar ongeremde speler: “Verdomme, verman jezelf! Nu kan de smeekbede aan het lot zijn: “Verdomme, laat hem spelen!”