The Big Boss Man drukte zijn stempel op de oude WWE-dagen – en ook op de latere sterren op manieren die niet iedereen kent. Hij stierf vandaag 20 jaar geleden veel te vroeg
Hij was de rivaal van Hulk Hogan in de jaren 80 en de tegenstander van Stone Cold Steve Austin in de Attitude Era. Worstelfans uit de vroege jaren negentig, toen de hausse oversloeg van de VS naar Duitsland, herinneren zich hem als publiekslieveling van de WWF in die tijd. In het nieuwe millennium was hij een leermeester voor de latere supersterren John Cena en Brock Lesnar.
Raymond “Ray” Traylor, beter bekend als de Big Boss Man, was een worstelster die vorm gaf aan drie WWE-generaties – en ook zijn stempel drukte op voormalige rivalen WCW en in Japan. Nergens waar hij in de ring van de showmatch stapte, was hij de grote ster, maar overal waar hij kwam, was hij een opvallende figuur die goed werd herinnerd – door zowel fans als collega’s.
Maar het leven van de volle worstelaar eindigde abrupt en veel te vroeg: op 22 september 2004 overleed het toekomstige Hall of Fame lid van WWE op slechts 41-jarige leeftijd aan hartproblemen.
De WWF haalde hem binnen als tegenstander voor Hulk Hogan
In de jaren tachtig werd de voormalige gevangenisbewaarder – geboren op 2 mei 1963 in Marietta, Georgia – ontdekt voor het worstelen. Bij WCW’s voorganger liga Jim Crockett Promotions was de legendarische Dusty Rhodes de eerste die het grotere potentieel in de behendige zwaargewicht zag: hij creëerde het bodyguard-karakter “Big Bubba Rogers” voor hem en bouwde hem op als rivaal.
Na een periode bij AJPW in Japan, waar hij deelnam als partner van Bruiser Brody, die kort daarna werd vermoord, huurde WWF-baas Vince McMahon hem in voor een soortgelijke rol als Crockett: Met behulp van Traylors professionele geschiedenis, breide de WWF hem in de rol van een kwaadaardige burgerwacht die zijn tegenstanders in de ring boeide en over hen heen werkte met een gummiknuppel.
The Boss Man werd opgebouwd als rivaal voor superster Hogan, die hij uitdaagde voor de WWF-titel in een stalenkooiwedstrijd in 1989. The Boss Man nam ook deel aan een grote wedstrijd met zijn partner Akeem (teamnaam: The Twin Towers) tegen het “Dream Team” van Hogan en “Macho Man” Randy Savage (“The Mega Powers”) – het vehikel voor de grote geënsceneerde breuk tussen Hogan en Savage en hun daaropvolgende vete.
In de jaren negentig schakelde de Boss Man over van de schurk naar de held. Met zijn kenmerkende thema “Hard Times” was hij voortaan de goede wetsdienaar en vocht hij tegen de kleurrijke schurken van het tijdperk: de “Million Dollar Man” Ted DiBiase, Mr. Perfect (goede vrienden met hem achter de schermen) met manager Bobby “The Brain” Heenan, Nailz en de Mountie (Jacques Rougeau).
De laatste was zijn tegenstander in misschien wel de beroemdste wedstrijd van de Boss Man: tijdens SummerSlam 1991 versloeg hij de Frans-Canadees met zijn grote mond in een “Jailhouse Match”, waardoor hij een nacht in de gevangenis moest doorbrengen.
Brock Lesnar en John Cena leerden van hem
1993, the Boss Man verliet de WWF en ging terug naar Japan, waar hij de ring deelde met legendes uit het Verre Oosten zoals Mitsuharu Misawa en Kenta Kobashi in verschillende tag team duels – en waar zijn eigen, vaak onderschatte talent beter tot zijn recht kwam in de ring dan in de VS.
Een overstap naar WCW volgde, waar hij zowel als “The Boss”, “Guardian Angel” en opnieuw als Big Bubba als onder zijn echte naam meedeed en ook lid was van de revolutionaire New World Order rond Hogan, Kevin Nash en Scott Hall.
Vanaf 1998 werd hij door de WWF weer in een grotere rol gegoten: als handhaver voor baas McMahon in zijn vetes tegen Steve Austin, die op dat moment de status van superfiguur bereikte. Als kernlid van McMahons “Team Corporate” was hij ook de tegenpool van de eveneens populaire D-Generation X en een integraal onderdeel van de vaak trashy maar populaire “Hardcore Division”.
In 2000 had de Boss Man ook een andere titelgevecht tegen de toenmalige kampioen Big Show – die echter werd herinnerd als een onhandige misstap: het was gebaseerd op smakeloze opmerkingen en acties tegen de overleden vader van Big Show. Een andere typisch hilarische misstap uit dit WWE-tijdperk: de vete met Al Snow, waarin de Boss Man naar verluidt Snow’s hond “Pepper” doodde en aan hem serveerde als biefstuk.
In zijn laatste jaren bij WWE speelde de Boss Man een steeds kleinere rol, maar hij gaf zijn ervaring door aan de jongere generatie als veteraan en uiteindelijk als opkomende trainer. Lesnar toerde vaak met de Boss Man in zijn vroegere carrièrejaren en beschreef hem later als een mentor die hem hielp de grondbeginselen van het speciale vak te leren.
Eén van zijn partners in de laatste wedstrijd die de Boss Man in 2002 speelde voor de toenmalige WWE developmental league OVW was de gemaskerde “Mr P” alias “The Prototype” – die later zijn grote doorbraak vierde onder zijn echte naam John Cena.
Dodelijke hartaanval in 2004
The Boss Man – door collega’s omschreven als zeer sociaal en nogal verlegen – leidde een schandaalvrij leven buiten de ring, was getrouwd met zijn jeugdliefde Angela, en toen zijn carrière afnam verdiende hij zijn geld met onroerend goed en een opslagbedrijf.
Op 22 september 2004 stierf hij plotseling en onverwacht toen hij een hartaanval kreeg terwijl hij familie bezocht. Volgens zijn familie had Traylor niet eerder geklaagd over gezondheidsproblemen, afgezien van de gebruikelijke pijntjes door fysieke inspanning en als gevolg van een motorongeluk in 2002.
De Wrestling Observer meldde dat Traylor een probleem had met het gebruik van pijnstillers, maar in tegenstelling tot veel tijdgenoten uit zijn tijd werd hij niet in verband gebracht met steroïdenmisbruik – zijn zwaarlijvigheid en stressvolle leven “on the road” hebben waarschijnlijk eerder problematische gevolgen gehad. “Ray Traylor was een goede vent, maar hij was niet per se een gezondheidsfanaat,” schreef medereiziger Jim Duggan in zijn autobiografie.
The Boss Man liet twee dochters achter die samen met hun moeder de postume Hall of Fame-onderscheiding van WWE voor the Boss Man in 2016 accepteerden
