25 jaar geleden scoorde Roberto Carlos waarschijnlijk de beroemdste van alle vrije trappen. Wat waarschijnlijk uiteindelijk zijn club Real Madrid pijn heeft gedaan.
“Geen kind speelt voetbal om Gary Neville te zijn” is een veelgebruikt gezegde in Engeland. Met andere woorden, mensen gaan niet naar het stadion voor een full-back.
Maar uitzonderingen bewijzen de regels, zoals we allemaal weten, en op 3 juni 1997 gebeurde het weer. Op het “Tournoi de France”, een voorbereidingstoernooi voor de Wereldbeker van 1998 – een wedstrijd waarvoor bijna niemand naar het stadion ging.
Plotseling ging er een schot de wereld rond.
De ogen van alle stadion- en tv-kijkers waren nog gericht op de Franse spelmaker Zinedine Zidane of het Braziliaanse aanvalsduo Romario en Ronaldo, toen de gedrongen, maar eigenlijk geheel gespierde linksback van de Selecao weer op meer dan 30 meter van het doel stond, alsof hij 30 meter achter de bal stond. Toen liep Roberto Carlos door.
First corner flag, then inside post
Wat volgde was niet een dreunend schot of een grillig traject, maar beide samen. Net als iedereen, spelers, coaches en toeschouwers, zag ook de Franse doelman Fabien Barthez hoe de versnelde bal op weg leek naar de cornervlag, maar via de binnenkant van de paal in het doel stuiterde.
Plotseling was een buitenverdediger ook een wereldster.
De toen 24-jarige Roberto Carlos was slechts een jaar eerder bij Real Madrid gekomen, lang voordat er sprake was van “galacticos”. Toen de tijd kwam, was hij, in zekere zin, een van hen. De full-back die meer als een vleugelspeler speelde, dijen als brugpijlers had en dat angstaanjagende schot dat men op voetbalvelden over de hele wereld probeert na te bootsen.
Wachten op momenten die te zeldzaam waren
Niemand heeft eigenlijk ooit dat in de voetbalgeschiedenis geëtste vrije trap-moment gehaald, dat is een besef bij het 25-jarig jubileum, waar menige kaak nog steeds niet voor gesloten lijkt te zijn.
Een ander besef, dat zelfs Roberto Carlos zelf nauwelijks lukte, betrof zijn club Real, die hun sensatiezoekend publiek natuurlijk iets wilde bieden toen zij de Braziliaan keer op keer pogingen van 18, 25 of 40 meter lieten trappen, terwijl specialisten als Zidane, Luis Figo of David Beckham als geordende en niet opgepakte toeschouwers werden gedegradeerd.
Want terwijl zij wachtten op die zeldzame speciale momenten, moesten ook zij beseffen: Roberto Carlos was niet echt een goede vrije-kicknemer.
