Vandaag dertig jaar geleden escaleerde een bitter geschil tussen twee worstellegendes tijdens een Europese tournee – met bijna fatale gevolgen.
Bret “The Hitman” Hart, “Heartbreak Kid” Shawn Michaels, de Undertaker: de drie andere sterren die in 1997 WWE-kampioen werden, worden herinnerd als legendes en Hall of Famers.
De vierde man, die in die tijd aan de top van de WWF stond, valt in het niet in vergelijking – ook al was hij ook een gedenkwaardig figuur: Sid Eudy – beter bekend als Sid Justice, Sid Vicious en Psycho/Sycho Sid – had een succesvolle carrière als kampioen in de jaren negentig, zowel bij WWE als bij de toenmalige rivaal WCW.
De 62-jarige wordt echter ook om vervelende redenen herinnerd: Vanwege het horrorongeluk dat in 2001 een einde maakte aan zijn carrière op het grote podium. En vanwege een duister, bijna fataal backstage schandaal voor een beroemde collega dat zijn reputatie 30 jaar geleden voorgoed beschadigde.
1992 WrestleMania tegenstander van Hulk Hogan
De man van 2,06 meter uit West Memphis in de Amerikaanse staat Arkansas maakte in 1987 kennis met worstelen door een ontmoeting met WWE-icoon “Macho Man” Randy Savage, die in 2011 overleed.
Eudy’s indrukwekkende gestalte en charisma bezorgden hem een tamelijk glansrijke carrière, die hem binnen een paar jaar een prominente rol op het grote podium opleverde: In WCW was hij vanaf 1990 lid van de “Four Horsemen” rond Ric Flair, in het WWF daagde hij Hulk Hogan uit als Sid Justice in de main event van WrestleMania VIII in 1992.
Een jaar later, na een overstap terug naar rivaal WCW, kwam hij om heel andere redenen in het nieuws.
Sid doodde Arn Anderson bijna met een schaar in 1993
Tijdens een tournee door Engeland met de League op 27 oktober 1993 leidde een bar- en hotelovernachting in Blackburn tot een gewelddadige ruzie met voormalig Horsemen-collega Arn Anderson, die onder invloed van alcohol levensgevaarlijk escaleerde.
Volgens rapporten liep de ruzie, die begon in de bar van het hotel, uit de hand toen Sid Anderson zijn hotelkamer in joeg met een gebroken stoel. Anderson verdedigde zichzelf met een schaar, waar beiden vervolgens om vochten en elkaar neerstaken – Sid kreeg vier hechtingen, Anderson 20.
Een interventie van collega-worstelaar Charles Skaggs (2 Cold Scorpio) tegen Sid, die uiteindelijk volledig door het lint ging, had Andersons leven kunnen redden. Ook de in 2018 overleden zwaargewicht Vader (Leon White) hielp een fataal scenario af te wenden: Hij hield een van Sid’s steekwonden dicht totdat de ambulance ter plaatse kwam.
Zowel Anderson als Sid moesten in het ziekenhuis worden opgenomen.
De reden voor de levensgevaarlijke vechtpartij, die donkere herinneringen opriep aan de moord op icoon Bruiser Brody een paar jaar eerder? Gekneusde ego’s.
WCW was op dat moment in een algemeen slechte stemming vanwege de slechte bedrijfssituatie, en tegen deze achtergrond zou Sid Anderson hebben geprovoceerd met een gefrustreerde tirade. De teneur: Ik moet kampioen worden, de legende Ric Flair – een goede vriend van Anderson en het middelpunt van de promotie op dat moment – moet oprotten. Volgens Sid’s eigen verhaal escaleerde de ruzie toen hij Anderson vertelde dat Flair met pensioen moest gaan.
Sid, die eigenlijk wereldkampioen had moeten worden, werd in plaats daarvan ontslagen, mede door een standrebellie van collega-worstelaars die eisten dat het management actie tegen hem ondernam. Sid en Anderson verzoenden zich later.
Schandaal vervaagde tot anekdote
In deze tijd, waarin WWE op zoek is naar meer mainstream publiciteit, zou de carrière van Sid na het ongelooflijke incident beëindigd kunnen zijn en nooit zijn hoogtepunt hebben bereikt.
In die tijd kreeg Sid echter relatief snel weer een prominente plaats in de scene na een periode van schaamte: WWE nam hem weer in dienst, hoewel hij daar in 1992 ook onder slechte voorwaarden was vertrokken – zoals de Wrestling Observer meldde, had Sid al voor de WrestleMania-wedstrijd tegen Hogan een drugstest gefaald en zou hij ontslag hebben genomen toen hij zijn schorsing moest uitzitten.
Toen Sid in 1995 terugkeerde, bereikte zijn carrière een nieuw niveau: oorspronkelijk gepresenteerd als een kwaadaardige tegenstander voor de toenmalige kampioen Diesel (Kevin Nash), ontwikkelde zich een zekere cultus rond de psychopathische verschijningen van de reus, die Sid zelf in de rol van publiekslieveling en naar hogere eer bracht.
Sid was twee keer WWE-kampioen
Sid won zijn eerste wereldtitel tegen Shawn Michaels tijdens de Survivor Series van 1996 in de Madison Square Garden in New York. Ondanks dat hij werd neergezet als een oneerlijke “hiel” in de wedstrijd, werd hij uitzinnig toegejuicht door het New Yorkse publiek, dat zich keerde tegen de toen controversiële Michaels – de constellatie was vier jaar eerder vergelijkbaar geweest tegen Hogan.
Michaels won de titel terug, maar gaf hem vervolgens terug met zijn beruchte “I’ve-lost-my-smile” betraande speech. Sid werd voor de tweede keer tot kampioen gekroond met een overwinning op Hart, en een (verloren) tweede WrestleMania main event tegen The Undertaker sloot zijn meest succesvolle WWE ambtstermijn af.
Het schaarschopschandaal vervaagde in de loop der jaren tot een anekdote, die later verschillende keren werd gebruikt als een insiderreferentie in Sid’s vetes.
Ernstige beenbreuk in 2001 beëindigde carrière op het grote podium
Na zijn vertrek wegens blessureleed dook Sid in de zomer van 1999 weer op als Sid Vicious (een eerbetoon aan de jong gestorven bassist van de Sex Pistols) bij concurrent WCW. Na een kick-off vete tegen Bill Goldberg, hield hij daar ook nog twee keer de Wereldtitel.
Zijn betrokkenheid eindigde in januari 2001 onder dramatische omstandigheden: In een four-way titelgevecht tegen Scott Steiner, Jeff Jarrett en Road Warrior Animal op Pay Per View Sin landde Sid met zijn volle lichaamsgewicht op zijn linkerbeen tijdens een mislukte luchtmanoeuvre, met een open horrorfractuur als gevolg.
Tijdens een twee uur durende operatie werd Sid geïmplanteerd met een 43 centimeter lange metalen staaf. Terwijl hij herstelde van de verwonding, staakte het vervallen WCW zijn activiteiten.
Enkele jaren later maakte Sid nog een comeback in de minor leagues, maar de WWE comeback waar hij naar eigen zeggen naar toe werkte kwam er nooit. Hij maakte slechts twee cameo-optredens in 2012, waarin hij undercarder Heath Slater uitschakelde, die op dat moment ruzie had met verschillende WWE-veteranen.
Ernstige beenbreuk in 2001 maakte einde aan carrière op het grote podium
Na zijn vertrek door blessures dook Sid in de zomer van 1999 weer op als Sid Vicious (een eerbetoon aan de jong gestorven bassist van de Sex Pistols) in het rivaliserende WCW. Na een kick-off vete tegen Bill Goldberg, hield hij daar ook nog twee keer de Wereldtitel.
Zijn betrokkenheid eindigde in januari 2001 onder dramatische omstandigheden: In een four-way titelgevecht tegen Scott Steiner, Jeff Jarrett en Road Warrior Animal op Pay Per View Sin landde Sid met zijn volle lichaamsgewicht op zijn linkerbeen tijdens een mislukte luchtmanoeuvre, met een open horrorfractuur als gevolg.
Tijdens een twee uur durende operatie werd Sid geïmplanteerd met een 43 centimeter lange metalen staaf. Terwijl hij herstelde van de blessure, stopte het vervallen WCW met zijn activiteiten.
Een paar jaar later maakte Sid nog een comeback in de minor leagues, maar de WWE comeback waar hij naar eigen zeggen naar toe werkte kwam er nooit. Hij maakte alleen twee cameo-optredens in 2012, waarin hij undercarder Heath Slater uitschakelde, die op dat moment ruzie had met verschillende WWE-veteranen.
Sid’s zonen volgden hun vader in de showbusiness
Sid’s worstelcarrière is sinds 2017 voorgoed voorbij en hij richt zich nu op zijn levenslange passie voor softbal en zijn gezin: hij is bijna 40 jaar getrouwd met zijn vrouw Sabrina en zijn twee zoons zijn hem gevolgd in de entertainment business
Jongere zoon Gunnar Eudy is zelf worstelaar geworden met minder succes tot nu toe, terwijl eerstgeborene Frank deelnam aan twee Big Brother-seizoenen in de VS