Bret “The Hitman” Hart dacht dat hij beter was dan zichzelf, veel sterren van WWE en AEW deden hem na – hoewel het verhaal van “Dynamite Kid” Tom Billington bitter eindigde
Zijn metgezel Bret “The Hitman” Hart keek tegen hem op en noemde hem “de beste worstelaar die ooit geleefd heeft, pond voor pond”.
Thomas Billington, beter bekend als The Dynamite Kid, was een revolutionair die worstelen naar een nieuw niveau tilde. Hij definieerde de atletische standaard die vandaag de dag nog steeds kenmerkend is voor WWE, AEW en co. Hij werd nagevolgd door zoveel sterren dat hij kan worden gecategoriseerd als een van de meest invloedrijke showworstelaars van het moderne tijdperk.
De bewondering die de Brit verwierf door zijn ongelooflijk dynamische en zeer fysieke stijl in de ring kwam met een hoge prijs: de voormalige tag team partner van de voortijdig overleden “British Bulldog” Davey Boy Smith en legendarische rivaal van de uitzonderlijke Japanse worstelaar Tiger Mask verpestte zijn gezondheid volledig in de ring en was al een fysiek wrak toen zijn carrière voortijdig eindigde.
Billington werd zwaar getroffen door de gevolgen en was meer dan 20 jaar aan een rolstoel gekluisterd voordat hij vandaag vijf jaar geleden overleed, op 5 december 2018, de ochtend van zijn 60e verjaardag.
En de nalatenschap van de Dynamite Kid is niet alleen bezaaid met schaduwen vanwege deze
Vandaag zou Dynamite Kid 60 jaar zijn geworden. Er zullen zoveel van zijn oude vrienden zijn die wachten om het vandaag met hem te vieren in de hemel…❤️ pic.twitter.com/G2VaGHWqI1
– Nattie (@NatbyNature) December 5, 2018
Professioneel worstelen zoals we dat nu kennen. Hij vloog hoog en gaf elke wedstrijd alles. Bedankt voor alles en verdrietig dat we weer een familielid hebben verloren. Rust in vrede Dyno. pic.twitter.com/0p57E6dLwx
– Harry Smith, “Davey Boy Smith JR” (@DBSmithjr) December 5, 2018
Begeleider van Bret Hart, revolutionair in Japan
Billington, geboren op 5 december 1958 als zoon van een mijnwerker uit Golborne (Greater Manchester) in Groot-Brittannië, ontpopte zich in de jaren 70 tot een groot talent in zijn thuisland. In 1978 werd hij ontdekt door Bret’s vader Stu Hart’s Canadese promotie STAMPEDE, waar hij een top ster werd waar Bret, die een jaar ouder was, ook naar opkeek – en die hem ook naar de NJPW competitie in Japan bracht, die met hen samenwerkte.
Billington werd daar het best herinnerd voor zijn wedstrijden tegen de originele Tiger Mask (Satoru Sayama), die werden beschouwd als het beste wat worstelen in die tijd wereldwijd te bieden had. Ze richtten de Junior Heavyweight Division op, die vandaag de dag nog steeds in ere wordt gehouden in Japan – en waren baanbrekend voor het atletische en technische niveau dat vandaag de dag wordt gezien als de basis van het worstelen.
Billington zat van 1984 tot 1988 in het WWF, waar hij nogal achterbleef bij zijn potentieel. Voor de tag team scène konden de Bulldogs in ieder geval hun klasse tonen in de duels met de originele Hart Foundation (Bret Hart en Jim “The Anvil” Neidhart, die ook in 2018 overleed).
The Bulldogs verlieten de WWF in 1988, maar in tegenstelling tot Billington keerde Smith kort daarna terug en had een succesvolle solocarrière, net als Bret en zijn jongere broer Owen Hart – Owen, die in 1999 bij een ongeluk om het leven kwam, was nog meer beïnvloed door de Dynamite Kid.
Drugs zorgden voor een afnemende gezondheid
Dynamite Kid bleef een gewilde ster in Japan, maar zijn fysieke achteruitgang begon al tijdens zijn actieve carrière, vooral zijn rug en benen.
In zijn laatste wedstrijd in 1996 was hij nog maar een schaduw van zijn vroegere zelf en moest de volgende dag in het ziekenhuis worden opgenomen nadat hij was ingestort. Vanaf het jaar daarop zat hij in een rolstoel vanwege een verlamming aan zijn linkerbeen. In november 2013 kreeg hij een beroerte. In 2015 sloot Billington zich aan bij een niet-succesvolle class action lawsuit waarin WWE werd beschuldigd van het onvoldoende beschermen van artiesten tegen hoofdletsel.
Billingtons gezondheidsproblemen werden aangewakkerd door drugsgebruik en hij bekende zelf voortdurend steroïden, amfetaminen, cocaïne en LSD te gebruiken. In zijn botte autobiografie “Pure Dynamite” beschreef hij verschillende door drugs veroorzaakte bijna-doodervaringen – en zelfs spierversterkende experimenten met paardensteroïden.
De vroege dood van ex-partner Smith werd ook gevoed door drugs- en steroïdenmisbruik en verslaving aan pijnstillers. Bij het vergelijken van eerdere en latere wedstrijden valt op hoe beide Bulldogs zich in de loop der jaren hebben ontwikkeld van vrij slanke doorsnee types tot spierbergen. Steroïdengebruik was in de jaren 80 nog niet illegaal; pas een wetswijziging in 1990 en onderzoeken van de overheid zetten WWE onder druk om in te grijpen.
Een ander detail waarvoor de Dynamite Kid berucht was: achter de schermen haalde hij soms gemene streken uit tegen collega-worstelaars. Vooral de reactie van zijn voormalige WWE-collega Jacques Rougeau (later: The Mountie, Quebec Jacques) werd beroemd: Hij sloeg Dynamite bloederig in de rug met een rol munten en voorkwam de dreigende wraak door Dynamite met succes te overtuigen dat hij gevaarlijke maffia connecties had.
Dynamite Kid laat een ambivalente erfenis achter
Dynamite’s ringstijl bleek ook een overval op zijn eigen lichaam: achteraf wordt zijn beroemdste manoeuvre, de Flying Headbutt, een duikende kopstoot vanaf het hoogste touw tegen het bovenlichaam van zijn tegenstander, als een grote fout beschouwd.
Worstellegende Harley Race, die deze beweging uitvond, verklaarde later dat hij spijt had van zijn innovatie. Het bevorderde zowel hersenschuddingen als rugproblemen. Dit was niet alleen het geval bij de Dynamite Kid, maar ook bij de toekomstige WWE-ster Chris Benoit, die sterk beïnvloed was door de Dynamite Kid. In 2007 doodde Chris Benoit – die postuum gediagnosticeerd werd met de degeneratieve ziekte CTE – zijn vrouw, zijn kind en zichzelf.
Zijn eerste vrouw Michelle Billington (zus van Bret Hart’s eerste vrouw Julie) vertelde in de TV documentaire Dark Side of the Ring hoe hij gewelddadig werd in het bijzijn van hun twee dochters na een ruzie en haar bedreigde met een pistool terwijl ze zeven maanden zwanger was. Haar zoon Marek, van wie ze kort daarna beviel, zag zijn vader nooit meer na de daaropvolgende scheiding.
Ondanks alles kijkt Michelle Billington niet boos terug op “Tommy”, maar schetst ze in de documentaire een beeld van een man die gekenmerkt werd door een gewelddadig milieu, maar die eerlijk was in zijn hart – die uiteindelijk zichzelf niet meer was.
Michelle Billington gaat ervan uit dat haar ex-man – die waarschijnlijk niet in de WWE Hall of Fame staat vanwege zijn persoonlijke schaduwkanten – net als Benoit leed aan de hersenziekte CTE en depressie