Sven-Göran Eriksson, een coach die over meerdere decennia een aantal titels verzamelde, is overleden. Maar die meer herinnerd zal worden om andere dingen. Een overlijdensbericht
Sven-Göran Eriksson dreigde zijn resterende tijd, dit publiekelijk aangekondigde laatste jaar van zijn leven, niet depressief en teruggetrokken voorbij te laten gaan. In de afgelopen maanden, getekend door kanker, verscheen hij zelfs in het openbaar. Hij vervulde zijn hartenwens om op de zijlijn van Liverpool FC te staan en genoot gewoon zoveel hij kon.
Als er zich kansen voordeden, maakte Eriksson, die op zijn best een gemiddelde speler was, een rechtsback onder de Zweedse topcompetitie, er het beste van. Tot een ernstige knieblessure halverwege zijn twintiger jaren, die zijn overstap naar het trainersvak alleen maar versnelde. Hij begon in 1977 bij Degerfors IF, nog steeds in de lagere divisie. Maar twee jaar later was het IFK Göteborg, dat het financieel moeilijk had, dat de kans gaf aan een bijna onbekende jonge coach die succesvol was met zijn methodes.
Erikssons methodes waren sterk beïnvloed door het Engelse voetbal, waardoor zijn voetbal slechts gedeeltelijk populair was in Zweden. Soms daalde het aantal toeschouwers zelfs omdat “Svennis” eerder pragmatisch dan aantrekkelijk speelde, met intensief rennen, ruimte dekken en pressing, compact in een 4-4-2, rechtlijnig en resultaatgericht.
Erikssons eerste grote triomf tegen HSV
Hij was creatief en hartelijk met Eriksson buiten het veld, waar hij misschien niet per se een man-vanger was, maar een man-begrijper en verbinder. Dat kalmeerde de spelers, en zij kalmeerden de fans. Want het samenspel van Erikssons methodes zorgde overal waar hij kwam voor succes. En hij reisde veel.
Al in 1982, op 34-jarige leeftijd, leidde Eriksson Göteborg naar de UEFA Cup-zege tegen Hamburger SV onder Ernst Happel met een pragmatische tegenaanvalstactiek, die een jaar later ook de nationale kampioensbeker zou winnen. Eriksson bereikte deze finale na kampioenschappen en nog een UEFA Cup finale met Benfica, maar werd nipt verslagen door Arrigo Sacchi’s AC Milan in 1990.
Eriksson leidde AS Roma, waar hij de speler coachte die de meeste indruk op hem maakte, de sterke Braziliaan Falcao, bijna naar de Scudetto van 1986. Hij won de Italiaanse beker in totaal vier keer, meer dan elke andere coach. Hij won hem ook met Sampdoria Genoa en Lazio Roma, de aartsrivalen van Roma, die hem niet lang na het mislopen van het kampioenschap hadden ontslagen.
In het hemelsblauwe deel van de eeuwige stad reikte “Svennis” naar de sterren, bereikte opnieuw de finale van de UEFA Cup, won de laatste editie van de Europese Beker voor Bekerwinnaars, nam de trofee twee keer in ontvangst en won ook het kampioenschap in dramatische stijl in 2000, Lazio’s eerste sinds 1974 en laatste tot nu toe. Het feit dat hij niet met pure haat werd begroet door Roma, was opnieuw te danken aan zijn stijl
Hij maakt Engeland ook beter – maar het is niet genoeg om de titel te winnen
Eriksson verenigde mensen in plaats van ze te verdelen, groeide in de loop der jaren uit tot een kosmopoliet en vormde, vooral tijdens zijn succesvolle jaren bij Lazio, bekende coaches van de toekomst. Roberto Mancini, Simone Inzaghi en Diego Simeone speelden destijds in zijn team, langs de zijlijn waarvan de kosmopoliet de eerste buitenlander werd die werd geëerd als Coach van het Jaar van Italië. Een paar maanden later werd hij de eerste buitenlander die het nationale team van Engeland coachte.
Een nuchtere Zweed die pragmatisch altijd werkte met wat hij tot zijn beschikking had, die door de jaren heen zoveel zilverwerk had gewonnen, had de veelgenoemde “gouden generatie” van de Three Lions in de jaren 2000 naar een titel moeten leiden. De verbeteraar maakte dit team beter, maar faalde drie keer in de kwartfinales. Op het WK van 2002 tegen de uiteindelijke wereldkampioenen Brazilië, op het EK van 2004 en het WK van 2006 tegen Portugal op strafschoppen.
Eriksson reisde daarna over de continenten en leerde verschillende talen. Hij coachte Ivoorkust op het WK 2010 en zijn laatste stop was de Filipijnen tot 2019. De gouden eeuw van zijn sportcarrière is er misschien niet gekomen, afhankelijk van je perspectief. Maar zijn voldoening in het leven buiten het veld werd nauwelijks aangetast
Hamanns anekdote uit het zwembad van het hotel
Dietmar Hamann, Erikssons speler bij Manchester City, beschreef in zijn biografie ooit een ochtend bij het zwembad van het hotel toen zijn coach binnenkwam met twee glazen champagne en gewoon een toast uitbracht op het leven met Hamann. Eriksson was pragmatisch, soms nauwgezet, maar hij was niet obsessief. Hij was meer een levensgenieter.
Als persoonlijkheden in het voetbal titels hebben gewonnen, maar daar niet primair aan worden afgemeten, zegt dat meestal veel goeds over iemand. De grote bereidheid van Jürgen Klopp en Liverpool FC, waar Eriksson nooit heeft gewerkt, om zijn laatste wens te vervullen is slechts een van de vele voorbeelden van de populariteit van een man om wie veel mensen deze dagen rouwen. Voor een betekenis die het leven van Sven-Göran Eriksson lang zal overleven
