As British Bulldog was een gezicht van de Duitse WWE boom in de jaren negentig. Davey Boy Smith, die op jonge leeftijd stierf, betaalde echter een hoge prijs voor zijn roem.
Het goud ging natuurlijk naar Hulk Hogan. Zilver voor Bret “The Hitman” Hart. Maar toen kwam hij langs.
David “Davey Boy” Smith, beter bekend als “The British Bulldog” was op het hoogtepunt van zijn carrière toen de WWE-boom in 1992 van de VS naar Duitsland oversloeg.
Glinsterende vlaggen van Groot-Brittannië, vlechtjes met parels eveneens in de nationale kleuren en het klassieke “Rule Britannia” als thema waren de handelsmerken van de permanent glimlachende man van 118 kilo, die destijds een van de grootste sterren van de WWF was – en in zijn thuisland waarschijnlijk nog steeds de populairste worstelaar ooit is.
Zijn populariteit in Duitsland in die tijd werd bewezen door het winnen van de bronzen Bravo Otto, de publieksprijs van het grootste Duitse jeugdtijdschrift, die in die tijd ook kortstondig aan showvechters werd uitgereikt.
Vooral Smiths uitmuntende wedstrijd tegen zwager Bret Hart op SummerSlam 1992 voor bijna 80.000 fans in het Londense Wembley Stadium is een legende – minder bekend zijn echter de vele donkere schaduwen die rusten op de carrière van Bulldog, die vandaag 20 jaar geleden op slechts 39-jarige leeftijd overleed.
WWE ontsloeg de Britse Bulldog kort na zijn grootste wedstrijd
Het Bravo-jaar 1992 werd al overschaduwd door een schandaal: drie maanden na zijn grootste match op SummerSlam werd hij door het WWF de deur gewezen: zijn eveneens ontslagen en in 2014 overleden collega The Ultimate Warrior had in Engeland groeihormonen aangeschaft, Smith had – zoals hij zelf toegaf – het contact gelegd.
De WWF was op dat moment in het centrum van een groot steroïdenschandaal; het jaar daarvoor was uroloog George Zahorian veroordeeld voor het verkopen van de illegale stoffen aan Hogan en andere worstelaars. League baas Vince McMahon (zelf in 1994 vrijgesproken van het promoten van steroïdengebruik door zijn sterren) trad hard op tegen Smith en de Warrior onder toenemende publieke druk.
Het overlijden van Smith (doodsoorzaak: hartaanval) werd in het officiële autopsierapport ook in verband gebracht met steroïdenmisbruik. Smith was klein in het begin van zijn carrière, maar daarna een berg spieren tot aan zijn dood. Geschokt door Smiths vroegtijdige dood, zouden alleen degenen zijn geweest die niet dicht bij hem stonden. Hij had verslavingsproblemen die naar verluidt in de laatste jaren van zijn leven verergerd waren.
“Hij had enorme rugpijn, al sinds de jaren tachtig,” vertelde Brett’s broer Ross Hart destijds aan de Wrestling Observer, “Hij had doodsangsten, in en uit rugspecialisten. Hij leefde lange tijd met pijn en kon niet van de pijnstillers afkomen.”
Smith betaalde een zware prijs voor zijn verlangen naar roem in een business die vroeger een nog lachwekkender beproeving was dan nu.
Voordat Smith wereldberoemd werd als worstelaar in de WWF, was hij een jonge ster in zijn thuisland, Japan en Canada. Smith – die schitterde met een verbazingwekkende mix van kracht en techniek – kwam daar uit voor de STAMPEDE promotie, de Hart familie league geleid door de legendarische patriarch Stu Hart. Smith kwam in de familie toen hij in 1984 trouwde met Brett’s zus Diana.
Samen met zijn neef Tom Billington alias Dynamite Kid, vormde Smith misschien wel het beste worstelduo van zijn tijd. Als de “British Bulldogs”, vormden zij ook een gouden tijdperk van tag team worstelen in de WWF voordat zij de competitie verlieten in een geschil in 1988.
Davey Boy Smith en Dynamite Kid vormden de British Bulldogs in WWE. src=”https://www.sportsoftheday.com/wp-content/uploads/2022/05/9ss.jpg” width=”1200″ height=”675″ /☻
De samenwerking eindigde in een giftige breuk in 1990 toen Smith terugkeerde naar de WWF tegen de wil van Billington. The Dynamite Kid, die na zijn carrière in een rolstoel belandde en eind 2018 overleed, baarde in 1999 opzien met een uitgebreide drugsbekentenis in zijn autobiografie “Pure Dynamite” – waarin hij ex-partner Smith schamper neerzette.
Leggende wedstrijden met Bret en Owen Hart
Hoewel critici vinden dat Smiths beste dagen in de ring al voorbij waren na de splitsing van de Bulldogs – het zwaardere tourschema van de worstelaars in die tijd had al voor een merkbare uitputting gezorgd: pas toen hij een singelworstelaar was bij de WWF beleefde hij zijn absolute doorbraak.
Smiths populariteit in Europa was goud waard voor de WWF, die zich steeds meer op de internationale markten richtte nadat de hausse van Hogan in de VS was weggeëbd. Vanwege Smith werd SummerSlam 1992 verplaatst van Washington naar Londen, zijn winnende hoofdpartij tegen Intercontinentaal Kampioen Bret Hart zorgde voor een toeschouwers- en merchandise record. Overigens meldde Hart later dat Smith “gedrogeerd” was tijdens de wedstrijd.
Na zijn vrijlating vond Smith werk in de rivaliserende competitie WCW, en na zijn WWF comeback in 1994 was hij nog steeds een populaire sidekick van de grote sterren, als titeluitdager van Bret Hart, Kevin “Diesel” Nash en Shawn Michaels, als partner van Lex Luger en Owen Hart en als lid van de legendarische en noodlottige Hart Foundation.
Highlight niet alleen vanuit Duits perspectief: zijn technisch briljante match tegen Owen Hart op een in Berlijn opgenomen RAW editie in 1996, waarin de Bulldog de voor hem de facto ingestelde Europese titel won.
De Bulldog’s ster zonk in 1997 toen hij de WWF verliet samen met zwager Bret uit woede over de beruchte “Montreal Screwjob” en terugging naar WCW: Daar – en ook bij zijn WWF terugkeer in 1999 – was hij slechts een schaduw van zijn vroegere zelf.
Verslaving, strijd en spelingen van het lot
Lichamelijke problemen en verslaving liepen uit de hand, waaronder het per ongeluk op zijn rug terechtkomen op een verborgen valluik in de ring tijdens een wedstrijd in 1998, waar de Ultimate Warrior later doorheen zou klimmen voor een verrassingsoptreden.
Privé moeilijkheden kwamen daar nog bij: hij verloor zijn moeder en zijn door kanker getroffen zuster in korte tijd, zijn huwelijk viel uit elkaar, het meest recent was hij samen met de vrouw van zijn zwager Bruce Hart – wat de breuk in de familie Hart, die vooral door de dood door ongeval van Owen Hart in 1999 al zwaar verdeeld was, nog verder verdiepte.
Tot op het laatst was hij er toch zeker van dat hij een succesvolle comeback zou maken. “Mijn lichaam is op honderd procent, het is gewoon een kwestie van tijd, denk ik,” zei hij in zijn laatste interview, telefonisch afgenomen tijdens een vakantiereis naar Invermere, Canada.
Een paar uur later, op 18 mei 2002, stopte Smiths hart met kloppen. Zijn vervreemde nabestaanden hielden twee aparte begrafenissen (zwager Bret was bij beide aanwezig).
Zoon Harry werd Davey Boy Smith Jr.
Kort voor Smith stierf, stond hij in de ring in een paar onafhankelijke wedstrijden met zoon Harry, die zich door het lot van zijn vader niet liet weerhouden om zelf een carrière in de worstelwereld na te streven.
“Mijn vader heeft fouten gemaakt. Ik heb van hen geleerd,” verklaarde hij in verschillende interviews waarin hij zijn in de WWE Hall of Fame opgenomen vader beschreef als een liefdevolle en humoristische mentor ondanks alles.
Tussen 2006 en 2011 was Harry actief in WWE als DH (David Hart) Smith, maar bereikte daar niet de populariteit van zijn vader, zelfs een geplande comeback in 2021 eindigde met een voortijdig ontslag.
De in 1985 geboren telg had meer succes als Davey Boy Smith Jr. in Japan, en in 2015 kocht hij ook de rechten op de “British Bulldog” moniker, waarmee hij sindsdien concurreert.
Zo gebrekkig als Davey Boy Smith was, de mythe van de Bulldog die hij belichaamde is groter dan het leven in de worstelwereld.