Drieënzestig jaar geleden rees Muhammad Ali’s grote ster op de Olympische Spelen in Rome. Toch kwam de triomf van de bokslegende er bijna niet.
Muhammad Ali wordt beschouwd als de grootste sportman aller tijden. De glorieuze carrière van de bokser, die gepaard ging met veel politiek, was uniek. De basis van zijn succes legde hij op de Olympische Spelen van 1960 in Rome.
Op 5 september werd Ali in de Italiaanse hoofdstad gekroond tot Olympisch kampioen licht zwaargewicht – het was het begin van zijn ontwikkeling tot een absolute superster.
Hoe belangrijk de triomf ook voor hem was, het verhaal erachter is ongelooflijk. Ali maakte de reis destijds immers bijna niet.
Zijn weigering was te wijten aan het feit dat de toen 18-jarige doodsbang was voor vliegen. Op weg naar het Olympisch kwalificatietoernooi in Los Angeles waren er zware turbulenties geweest, wat de jongeman grote angst had bezorgd.
Ali wilde met de trein van Amerika naar Italië
Zijn suggestie: per boot of per trein. Terwijl de officials de eerste optie nauwelijks redelijk vonden, was de tweede simpelweg onmogelijk. “Jammer – dan ga ik niet naar de Spelen,” antwoordde Ali, die toen nog Cassius Clay heette.
Zijn coach Joe Martin wilde deze beslissing niet laten vallen. Hij had Clay vanaf zijn twaalfde getraind en hem gekneed tot de bokser die in het amateurboksen alles met ground and pound bestreed. Nu kon een onschuldig vliegtuig de Amerikaanse zwaargewichtkampioen er niet van weerhouden zijn grote entree op het wereldtoneel te maken.
In een lang gesprek in Louisville’s Central Park overtuigde Frazier hem er uiteindelijk van dat hij eerst de Olympische Spelen moest winnen om klaar te zijn voor de wereldtitel. Dat argument zou genoeg moeten zijn geweest voor Ali, die nu klaar was om zijn voet in de machine te zetten.
De “Louisville Tornado” verovert de Spelen
Een trip waarbij Ali zou hebben geschreeuwd van nervositeit. Anderen beweren dat hij door het hele vliegtuig stuiterde en bijna elke aanwezige atleet voorspelde hoe groot zijn kans was om een medaille te winnen.
Eenmaal in Rome trok de “Louisville Tornado”, zoals ze hem later zouden noemen, meteen de aandacht. In de eerste ronde versloeg hij de Belg Yann Becaus, wiens naam Ali naar verluidt veel gelach bezorgde.
Hetzelfde lot zou Gennady Shatkov treffen, tenslotte de Olympisch kampioen middengewicht van 1956. De volgende op weg naar goud was de Australiër Tony Madigan, die duidelijk op punten werd verslagen door Ali.
In het gevecht om goud kwam Ali toen Zbigniew Pietrzykowski tegen en verklaarde na afloop dat hij “absoluut moest winnen zonder enige twijfel te laten bestaan”. Eerder had een controversiële beslissing in een andere gewichtsklasse voor onbegrip gezorgd toen de Amerikaan Eddie Crook ook op punten won in een Pools-Amerikaans duel.
Een zelfverzekerd doelpunt voor de 18-jarige Ali, want de acht jaar oudere Pool was duidelijk meer ervaren en had toen al 230 amateurgevechten gevochten. Het was dus Pietrzykowski die Clay irriteerde met zijn onorthodoxe stoten en de overhand zou houden tot het einde van de tweede ronde.
Olympisch kampioen Ali wordt “Burgemeester van het Olympisch Dorp”
Cassius was veruit de populairste atleet in het dorp”, schreef journalist Dave Kindred later en daarom werd hij later door atleten en officials uitgeroepen tot “Burgemeester van het Olympisch Dorp”.
Ali was ook erg trots op zijn medaille, die hij voorlopig niet mocht afpakken. “Ik heb de medaille 48 uur lang niet afgedaan,” legde Ali uit, maar hij sliep er slechter door: “Ik droeg hem zelfs in bed. Maar ik sliep niet zo goed. Ik moest op mijn rug slapen, wat ik anders nooit deed, anders had het medaillelint in mijn nek gesneden. Maar dat kon me niet schelen, ik was tenslotte Olympisch kampioen.”
De Olympische overwinning zou echter slechts de geboorte zijn van Muhammed Ali, een kampioen die de hele wereld spoedig voor altijd zou kennen.
