28 juni 1997 gaat de boeken in als een van de meest schandalige dagen in de boksgeschiedenis. Mike Tyson verliest zijn zenuwen tegen Evander Holyfield.
Mike Tyson is woedend, hij is positief woedend. Het is de derde ronde in dit langverwachte gevecht, en de ouder wordende voormalig wereldkampioen kan geen remedie vinden tegen Evander Holyfield.
De tegenstander, hoewel met 34 nog bijna vier jaar ouder, is sneller, hij is beweeglijker, zet hem voortdurend onder druk. Tyson zweet, bloedt en maakt een clinch. En dan wordt het schandalig op deze 28 juni 1997.
“Iron Mike” verliest zijn zenuwen, in de clinch bijt hij een 1,5 centimeter lang stuk uit Holyfields oor. Holyfield schreeuwt van de pijn, hij stuitert door de ring en blijft vol ongeloof naar zijn bloedende wond wijzen. “Hij deed dat expres, ik was er zeker van dat mijn oor eraf was,” zal Holyfield later zeggen.
Een menigte van 16.331 in het MGM Grand Hotel in Las Vegas is ontzet, en er breken rellen uit waarbij verschillende mensen gewond raken. Scheidsrechter Mills Lane probeerde aanvankelijk de gemoederen te bedaren en liet de ronde beëindigen. Toen diskwalificeerde hij de oorbijter – wiens carrière nooit meer zou herstellen van het schandaal. Vooral omdat het niet zijn eerste was.
Mike Tyson had zijn eerste ondergang al achter de rug
In de late jaren ’80 werd Tyson gevreesd als een brutale knock-out specialist, en werd de jongste zwaargewicht kampioen aller tijden in 1986 op 20-jarige leeftijd tegen Trevor Berbick. De protegé van de legendarisch onbetrouwbare promotor Don King leek de potentie te hebben voor een atletische carrière op het niveau van Muhammad Ali.
Na zijn vrijlating uit de gevangenis maakte Douglas in 1995 een comeback, vergezeld van een gigantische hype, en won de titel opnieuw in 1996 tegen de Engelsman Frank Bruno.
Evander Holyfield won eerste duel in 1996
De rematch brak alle geldrecords tot dan toe, genereerde 100 miljoen dollar omzet, waarvan Tyson 30 miljoen verdiende en Holyfield 35 miljoen als gevechtspremie.
Maar op het hoogtepunt van zijn commerciële succes, dreigde een tweede nederlaag tegen Holyfield Tyson’s sportieve nimbus voorgoed te beschadigen. Tyson’s oorbijten kan een wanhopige reactie hierop zijn geweest – hoewel hij zelf beweerde dat woede over een onbestrafte kopstoot van Holyfield hem van streek had gemaakt.
Incredible: Aanvankelijk had Tyson zijn freak out nog willen ontkennen en beweerd dat een vuistslag de wond had veroorzaakt. Het gepaste antwoord van scheidsrechterslegende Lane: “Bullshit. “
Eén jaar schorsing na bijten in oor in 1997
Tyson werd veroordeeld tot een boete van drie miljoen dollar en een eventuele boksschorsing van een jaar, die hij overbrugde met een goedbetaald gastoptreden voor de worstelbond WWE. Hij kwam er relatief licht vanaf, heel duidelijk wilde de sport de nog steeds aantrekkelijke superster niet met gedwongen pensioen sturen waar sommige critici om vroegen.
Maar de sportieve glamour van weleer was na zijn terugkeer eindelijk vervaagd. Na zijn comeback gevecht tegen Axel Schulz’s voormalige rivaal Francois Botha in 1999, deed hij niet veel, en in 2002 kreeg hij zijn laatste wereldkampioenschap kans, maar werd knock-out geslagen door Lennox Lewis in de achtste ronde. In 2005 kwam zijn carrière tot een einde na nederlagen tegen Danny Williams en Kevin McBride, die zijn reputatie de das om deden.
Tyson’s tweede carrière, die in essentie bestaat uit het vermarkten van zichzelf, loopt weer een stuk succesvoller, vandaag zijn de voormalige aartsrivalen Tyson en Holyfield verzoend en zelfs goede vrienden, er wordt gesproken over een later derde gevecht voor het goede doel.
