Aan talent heeft het Kacar nooit ontbroken, maar aan gezondheid des te meer. De middenvelder beëindigde zijn carrière op 31-jarige leeftijd, nu blikt hij terug – op zijn start in Berlijn, moeilijke tijden in Hamburg en zijn einde in Augsburg
Alles was veel sneller, je ging intensiever de tackles in en je had veel minder tijd aan de bal. Technisch kon ik het bijbenen, maar ik moest wennen aan het tempo. Ze zeggen dat je als voetballer beter wordt als je met goede spelers speelt – en ik had het geluk dat ik dat kon en voelde me al snel thuis. Maar om succesvol te zijn in Duitsland, moet je je ook aanpassen aan hun werksysteem en regels.”
In zijn geval was dat punctualiteit. “Toen ik jong was, kwam ik vaak te laat. De Duitsers hebben me geleerd dat je dat niet mag doen, want dat is respectloos tegenover de club en je teamgenoten – en ik heb er veel boetes voor moeten betalen. De relatie tussen werk en professionaliteit ligt in Duitsland op een hoger niveau.”
In 2010 verhuisde Kacar naar Hamburger SV – aanvankelijk een absolute droom voor de middenvelder. “De overstap was mijn grote wens. Een grote club, een mooie stad en geweldige spelers. Elke keer als ik tegen HSV speelde, wilde ik altijd voor ze spelen.” En hij vervulde deze wens, maar “als je terugkijkt, zou je kunnen denken dat het de verkeerde beslissing was”, zegt Kacar vandaag.
“Het was niet makkelijk. Hamburg is een club die elke transferperiode vijf of zes nieuwe spelers binnenhaalt. Ze wisselen vaak van trainer en zelfs van voorzitter – en iedereen heeft zijn eigen visie en wil opnieuw beginnen. Het is zo moeilijk voor spelers om te acclimatiseren omdat je er nooit in slaagt om een basiskader op te bouwen en dat heeft vervolgens invloed op de resultaten.”
Hij had graag meer genoten van zijn tijd in Hamburg, maar dat was niet mogelijk. “Hamburg was nog nooit gedegradeerd en we hadden een enorme verantwoordelijkheid. We wilden niet de eerste HSV-ploeg zijn die degradeerde. Er was veel druk.” Feit is: toen Kacar voor HSV speelde, bleven de Red Shorts altijd in de eerste divisie. In die tijd onderging Kacar echter ook een grote mentale verandering, zoals hij nu onthult en tegelijkertijd betreurt. “Ik voetbalde niet meer als een kind op straat, zoals het ooit was begonnen, ik zag het meer als werk.”
Herstart in Japan
In 2012 hing zijn carrière al aan een zijden draadje na een gecompliceerde enkelbreuk. “Ik stond meer dan een jaar niet op het veld, het was erg moeilijk om terug te keren na drie operaties en revalidatie. Psychologisch was het ook erg zwaar, op dat moment was het de vraag of ik überhaupt weer zou kunnen voetballen. Ik had speeltijd en wedstrijdtraining nodig, maar de club had al andere spelers voor mijn positie binnengehaald, wat volkomen begrijpelijk was. Daarom ben ik naar Japan gegaan.”
Kacar speelde op uitleenbasis bij Cerezo Osaka en “vond daar zijn weg terug naar het leven – mentaal, spiritueel en als voetballer. Ik ben trots op deze episode in Japan.” Na zijn vliegreis naar het Land van de Rijzende Zon zal hij nog twee seizoenen voor HSV blijven spelen – wat belangrijk voor hem was, vooral met het oog op zijn lange blessurepauze. “Ik wilde bewijzen dat ik geen slechte investering was. Ik wilde de fans en de mensen bij de club laten zien dat ze met mij geen fout hadden gemaakt, daarom heb ik later mijn contract weer verlengd – en deze laatste twee seizoenen zijn verlopen zoals het hoort.”
Overtuigd door Duitsland
Nadat zijn contract bij de Noorderlichten afliep, stond hij opnieuw voor de vraag om een nieuwe club te vinden. Hij belandde bijna bij AEK Athene, zoals hij nu heeft onthuld, maar dat is er nooit van gekomen. “Ik had 24 uur om te beslissen. Ik had naar een ander land moeten gaan waar ik niemand of de mentaliteit niet kende. Ik zou alles hebben moeten veranderen. Ik heb het afgeslagen en een paar dagen later deed FC Augsburg me een aanbod. En ik wilde in Duitsland blijven.”
Zijn tijd in de Bundesliga eindigde echter in 2018 – en iets later, na een onderbreking van vijf maanden in Cyprus bij Anarthosis Famagusta, kwam er een einde aan zijn profcarrière. Er waren ook gezondheidsredenen waarom hij nooit als speler terugkeerde bij zijn thuisclub Vojvodina. “Ik kende mijn lichaam en wist dat ik misschien twee of drie wedstrijden op topniveau in me had, maar geen 18 of 30.” Dus nu wil Kacar aan de slag als jeugdtrainer, een baan die veel vergt, zoals de 37-jarige zegt. “Je moet een psycholoog zijn, een vriend en, met de heel jonge spelers, in zekere zin ook een ouder.”
