In zijn tiende column legt de voormalige bondscoach uit hoe hij de door hem zo verwachte toernooi afsluiting tegen Polen beoordeelt en wat hij vindt van de prestaties van Johannes Voigtmann en voormalig aanvoerder Robin Benzing.
De wedstrijd tegen Polen verliep zoals ik had verwacht. Het is begrijpelijk dat men had gehoopt op een duidelijkere, mooiere en beter uitgespeelde overwinning. Maar na zo’n lang toernooi met zoveel wedstrijden en de hoge mentale druk om ons doel, een medaille winnen in eigen land, te bereiken, zijn onze hoofden en benen moe. Vooral na de teleurstelling van het verlies tegen Spanje. Ook al stond er veel op het spel, namelijk een bronzen medaille op een EK in eigen land, zulke wedstrijden gebeuren nu eenmaal.
Daarom ben ik helemaal niet teleurgesteld in het verloop van de wedstrijd. Integendeel, ik ben heel blij dat de jongens werden beloond, dat ze de beet hadden en het hoge scoringspercentage van voorbij de driepuntslijn dat hen gedurende het hele toernooi had onderscheiden. In dat opzicht kunnen we zeer, zeer tevreden en blij zijn met het toernooi en de bronzen medaille, ook al is er natuurlijk altijd een beetje een tranend oog omdat het team zo dichtbij was in de halve finale tegen de hernieuwde Europese kampioenen Spanje.
Voordat het toernooi begon, verwachtte ik dat Johannes Voigtmann een dominante rol zou spelen in dit team, omdat ik hem en zijn spel erg waardeer. Er zijn weinig centers of grote spelers in Europa die zo slim spelen, die zowel binnen als buiten kunnen scoren, zo’n goed ontwikkeld spelinzicht hebben als hij, die ook kunnen passen en onzelfzuchtig zijn. Tegen Polen was hij een zeer beslissende, misschien wel de beslissende factor. Je kon telkens weer zien hoe hij het team probeerde te animeren tot een nog betere defensieve prestatie. Het hele pakket klopte. In deze zeer belangrijke wedstrijd liet hij zien wat hij kan en wat hem onderscheidt.
Ik weet zeker dat het gebrek aan ritme na zijn incomplete clubseizoen hem een beetje pijn deed nadat hij Rusland en zijn club ZSKA Moskou direct verliet vanwege de aanvalsoorlog tegen Oekraïne eind februari, wat je hem moet nageven. Het is mooi om te zien dat hij in een belangrijke wedstrijd zijn stempel op het spel wist te drukken en dominant overkwam.
Na de veelbesproken en ook problematische niet-nominatie voor het toernooi, en het waarschijnlijke einde van zijn carrière bij het nationale team als gevolg daarvan, toonde Robin Benzing grootsheid door naar de hal te komen voor de derde plaatsingswedstrijd en het team te steunen. Hij toonde de identificatie met de nationale ploeg en zijn jongens die hem al zoveel jaren onderscheidt. Hij was iemand die er altijd was en speelde, ongeacht of er privé of andere obstakels waren. Dat moet je hem nageven. Op deze zondag bewees hij opnieuw zijn karakter, zijn onbaatzuchtigheid en zijn onvoorwaardelijke identificatie.
