Το 2014, ο κόσμος της Formula 1 ήταν ενθουσιασμένος με τα νέα υβριδικά μονοθέσια, αλλά ξαφνικά το ενδιαφέρον επικεντρώθηκε μόνο στις άσχημες μύτες
Η εποχή των λανσαρισμάτων της Formula 1 είναι γνωστή για τις μεγάλες εκπλήξεις, είτε πρόκειται για μεμονωμένες σχεδιαστικές ιδέες όπως το F-slot είτε για ανεπιθύμητες τάσεις όπως τα καλύμματα κινητήρα με πτερύγια καρχαρία
Πάντως, τώρα που η αντίστροφη μέτρηση για τα αποκαλυπτήρια των μονοθεσίων του 2024 βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, ίσως ήρθε η ώρα να αναλογιστούμε τη στιγμή πριν από δέκα χρόνια, όταν οι κανονισμοί της Formula 1 άνοιξαν την πόρτα ίσως στα πιο άσχημα μονοθέσια που είδαμε ποτέ.
Ήταν η αρχή της πολυδιαφημισμένης “υβριδικής εποχής”, η οποία υποτίθεται ότι θα επικεντρωνόταν στην εισαγωγή του πιο τεχνολογικά προηγμένου συστήματος κίνησης του αθλήματος. Αντ’ αυτού, αναρωτιόμασταν γιατί τα μονοθέσια της Formula 1 με τις μύτες τους έμοιαζαν όλα τόσο παράξενα.
Η σχεδιαστική τάση οφειλόταν σε μια σημαντική αλλαγή στους κανονισμούς, με τη FIA να επιχειρεί να καταργήσει ένα σχεδιαστικό χαρακτηριστικό που είχε επικρατήσει στην προηγούμενη εποχή των κανονισμών.
Προηγουμένως, οι σχεδιαστές είχαν προσπαθήσει να ανεβάσουν τη μύτη όσο το δυνατόν ψηλότερα για να βελτιώσουν τη συμπεριφορά της ροής του αέρα. Ωστόσο, αυτό οδήγησε σε έναν ακόμη αισθητικό εφιάλτη: οι υπερυψωμένες μύτες παραμόρφωσαν τα μονοθέσια της Formula 1 το 2012 και η διοργανώτρια αρχή ήλπιζε ότι αυτό δεν θα συνέβαινε ξανά.
Αλλά όταν η FIA θέλησε να λύσει αυτό το πρόβλημα, δημιούργησε ένα νέο: η McLaren, η Force India, η Sauber, η Toro Rosso, η Williams και η Caterham παρουσίασαν όλες λύσεις για μύτες με στενή, επιμηκυμένη άκρη που έμοιαζαν αρκετά γελοίες – αλλά έφεραν σαφώς κάποια οφέλη στις επιδόσεις.
Η σύγκριση της Ferrari F138 από το προηγούμενο έτος με την F14T του 2014 δείχνει πόσο πολύ οι προτάσεις επρόκειτο να επηρεάσουν όχι μόνο τον σχεδιασμό της μύτης, αλλά και άλλες πτυχές του σχεδιασμού του μονοθεσίου.
Η FIA ήθελε να χαμηλώσει το άκρο της μύτης για λόγους ασφαλείας και προσπάθησε να το επιβάλει στους κανονισμούς.
Οι κανονισμοί απαιτούσαν ότι το κάτω άκρο της μύτης δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο από 185 χιλιοστά πάνω από το επίπεδο αναφοράς και δεν θα μπορούσε να προεξέχει περισσότερο από 250 χιλιοστά πέρα από αυτό, ενώ προστέθηκαν περαιτέρω περιορισμοί όγκου σε ένα σημείο 50 χιλιοστά πίσω από την μύτη.
Οι επτά ομάδες, οι οποίες είχαν όλες επιλέξει το άσχημο ρύγχος, είδαν αυτούς τους περιορισμούς και γρήγορα συνειδητοποίησαν ότι θα μπορούσαν να μειώσουν ορισμένες από τις σχετικές απώλειες με ένα λεπτότερο ρύγχος που θα παρείχε μια πιο επιθυμητή ροή στη ροή του αέρα.
Η μόνη πρόκληση τώρα ήταν να περάσουν τη δοκιμή πρόσκρουσης με μια πολύ μικρότερη δομή, καθώς η επιμηκυμένη μύτη δεν θα παρείχε την ίδια επιβράδυνση με μια φαρδύτερη εναλλακτική λύση.
