Σήμερα πριν από 63 χρόνια, το μεγάλο αστέρι του Μοχάμεντ Άλι ανατέλλει στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης. Ωστόσο, ο θρίαμβος του θρύλου της πυγμαχίας παραλίγο να μην πραγματοποιηθεί
Ο Μοχάμεντ Άλι θεωρείται ο μεγαλύτερος αθλητής όλων των εποχών. Η λαμπρή καριέρα του πυγμάχου, η οποία συνοδεύτηκε από πολλή πολιτική, ήταν μοναδική. Έθεσε τα θεμέλια της επιτυχίας του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1960 στη Ρώμη.
Στις 5 Σεπτεμβρίου, ο Άλι στέφθηκε Ολυμπιονίκης ελαφρών βαρέων βαρών στην ιταλική πρωτεύουσα – ήταν η αρχή της εξέλιξής του σε έναν απόλυτο σούπερ σταρ.
Όσο σημαντικός και αν ήταν ο θρίαμβος γι’ αυτόν, η ιστορία πίσω από αυτόν είναι απίστευτη. Εξάλλου, ο Άλι παραλίγο να μην κάνει το ταξίδι εκείνη την εποχή.
Η άρνησή του οφειλόταν στο γεγονός ότι ο τότε 18χρονος φοβόταν τις πτήσεις. Είχαν προηγηθεί σοβαρές αναταράξεις στο δρόμο του για το Ολυμπιακό προκριματικό τουρνουά στο Λος Άντζελες, οι οποίες είχαν προκαλέσει στον νεαρό μεγάλο άγχος.
Ο Ali ήθελε να πάρει το τρένο από την Αμερική στην Ιταλία
Για αυτό, παρόλο που είχε προκριθεί στο Ολυμπιακό τουρνουά, ήταν αποφασισμένος να μην ταξιδέψει ξανά με αεροπλάνο. Αντ’ αυτού, ρώτησε την εθνική ομοσπονδία των Ολυμπιακών Αγώνων αν μπορούσε να έρθει στην Ιταλία με άλλο τρόπο.
Η πρότασή του: είτε με πλοίο είτε με τρένο. Ενώ οι αξιωματούχοι θεώρησαν την πρώτη επιλογή ελάχιστα λογική, η δεύτερη ήταν απλώς αδύνατη. “Κρίμα – τότε δεν θα πάω στους αγώνες”, απάντησε ο Άλι, ο οποίος εκείνη την εποχή εξακολουθούσε να ακούει στο όνομα Cassius Clay.
Ο προπονητής του Joe Martin δεν ήθελε να αφήσει αυτή την απόφαση να περάσει έτσι. Είχε προπονήσει τον Κλέι από τα δώδεκά του χρόνια και τον είχε διαμορφώσει στον πυγμάχο που πάλευε τα πάντα με ground and pound στην ερασιτεχνική πυγμαχία. Τώρα, άλλωστε, ένα ακίνδυνο αεροπλάνο δεν επρόκειτο να εμποδίσει τον Αμερικανό πρωταθλητή βαρέων βαρών να κάνει τη μεγάλη του είσοδο στην παγκόσμια σκηνή.
Σε μια μακρά συζήτηση στο Σέντραλ Παρκ του Λούισβιλ, ο Φρέιζερ τον έπεισε τελικά ότι έπρεπε πρώτα να κερδίσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες για να είναι έτοιμος για τον παγκόσμιο τίτλο. Αυτό το επιχείρημα θα έπρεπε να ήταν αρκετό για τον Άλι, ο οποίος ήταν πλέον έτοιμος να βάλει το πόδι του στη μηχανή.
Ο “Louisville Tornado” κατακτά τους Αγώνες
Ένα ταξίδι στο οποίο ο Άλι λέγεται ότι ούρλιαζε από τη νευρικότητα. Άλλοι ισχυρίζονται ότι χοροπηδούσε σε όλο το αεροπλάνο, προβλέποντας σχεδόν τις πιθανότητες κάθε παρευρισκόμενου αθλητή να κερδίσει μετάλλιο.
Μόλις έφτασε στη Ρώμη, ο “Louisville Tornado”, όπως θα τον αποκαλούσαν αργότερα, τράβηξε αμέσως την προσοχή πάνω του. Στον πρώτο γύρο ξεπέρασε τον Βέλγο Yann Becaus, το όνομα του οποίου λέγεται ότι προκάλεσε μεγάλο γέλιο στον Ali.
Την ίδια μοίρα έμελλε να έχει και ο Gennady Shatkov, άλλωστε ο Ολυμπιονίκης μεσαίων βαρών του 1956. Επόμενος στο δρόμο για το χρυσό ήταν ο Αυστραλός Tony Madigan, ο οποίος ηττήθηκε σαφώς στα σημεία από τον Ali.
Ένας σίγουρος στόχος για τον 18χρονο Άλι, καθώς ο κατά οκτώ χρόνια μεγαλύτερος Πολωνός ήταν σαφώς πιο έμπειρος και είχε ήδη δώσει 230 ερασιτεχνικούς αγώνες εκείνη την εποχή. Ο Pietrzykowski ήταν λοιπόν αυτός που ενόχλησε τον Clay με τα ανορθόδοξα χτυπήματά του και έμελλε να κρατήσει το πάνω χέρι μέχρι το τέλος του δεύτερου γύρου.
Ο Ολυμπιονίκης Άλι γίνεται “Δήμαρχος του Ολυμπιακού Χωριού “
Στον τρίτο και τελευταίο γύρο, η κατάσταση άλλαξε εντελώς. Οι συνδυασμοί του Άλι έπεφταν κατά ριπάς πάνω στον καταπονημένο Πολωνό, ο οποίος, προς έκπληξη των θεατών, δεν το έβαλε κάτω και στάθηκε όρθιος. Το αποτέλεσμα ήταν αδιαμφισβήτητο: ο 18χρονος Άλι ήταν ο Ολυμπιονίκης ελαφρών βαρών και είχε γίνει ο αγαπημένος των Αγώνων με τον ευφορικό, κοινωνικό του τρόπο.
“Ο Κάσιους ήταν μακράν ο πιο δημοφιλής αθλητής στο χωριό”, έγραψε αργότερα ο δημοσιογράφος Ντέιβ Κίντρεντ, και εξαιτίας αυτού του γεγονότος ανακηρύχθηκε αργότερα “Δήμαρχος του Ολυμπιακού Χωριού” από αθλητές και αξιωματούχους.
Ο Άλι ήταν επίσης εξαιρετικά υπερήφανος για το μετάλλιό του, το οποίο δεν επρόκειτο να βγάλει προς το παρόν. “Δεν έβγαλα το μετάλλιο για 48 ώρες”, εξήγησε ο Άλι, αλλά αυτό τον έκανε να κοιμάται χειρότερα: “Το φορούσα ακόμα και στο κρεβάτι. Δεν κοιμήθηκα όμως πολύ καλά. Έπρεπε να κοιμηθώ ανάσκελα, κάτι που δεν έκανα ποτέ αλλιώς, αλλιώς η κορδέλα του μεταλλίου θα μου έκοβε το λαιμό. Αλλά δεν με ένοιαζε, ήμουν άλλωστε Ολυμπιονίκης”.
Η ολυμπιακή νίκη, ωστόσο, έμελλε να είναι μόνο η γέννηση του Μοχάμεντ Άλι, ενός πρωταθλητή που σύντομα όλος ο κόσμος θα γνώριζε για πάντα.
