Ο Ρομέλου Λουκάκου απουσιάζει από την αποστολή της εθνικής ομάδας του Βελγίου μετά την έξοδο στους 16 του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Σύμφωνα με τις δηλώσεις του, το διάλειμμα είναι πιθανό να διαρκέσει ακόμη περισσότερο
Ο Kevin De Bruyne έλειπε με τραυματισμό, άλλοι πρώην βασικοί παίκτες όπως ο Eden Hazard έχουν μείνει εκτός εδώ και καιρό και ο Thibaut Courtois δεν είναι πλέον στο τέρμα της εθνικής ομάδας μετά από διαφωνία με τον Domenico Tedesco – δεν υπήρχε κανένα μέλος της χρυσής γενιάς στην ομάδα του Βελγίου για την τελευταία διεθνή σεζόν. Αυτό αφορούσε και τον Ρομέλου Λουκάκου, ο οποίος σίγουρα θα είχε συμπεριληφθεί μετά το καλό ξεκίνημα στη Νάπολη (τρία γκολ σε πέντε παιχνίδια πρωταθλήματος), αν ήταν διαθέσιμος.
Ο 31χρονος αποκάλυψε τον λόγο της απουσίας του στο podcast Friends of Sports: «Είναι κυρίως ψυχολογικό, γιατί η φωτιά δεν καίει αυτή τη στιγμή. Πάντα έπαιζα με φωτιά στην εθνική ομάδα. Πάντα», δήλωσε ο επιθετικός. Δεν είναι το τέλος της καριέρας του στην εθνική ομάδα, αλλά αυτή τη στιγμή του λείπει ο στόχος με τους «κόκκινους διαβόλους». «Παίρνεις γρήγορα μια άλλη ευκαιρία με τον σύλλογό σου, αλλά ο επόμενος στόχος με τους Διάβολους είναι το Παγκόσμιο Κύπελλο σε δύο χρόνια και αυτό μοιάζει ακόμα τόσο μακρινό», εξηγεί ο Λουκάκου.
Μια από τις αφορμές για τα ψυχολογικά του προβλήματα χρονολογείται περίπου δύο χρόνια πριν. Στον τελευταίο αγώνα του προκριματικού γύρου του Παγκοσμίου Κυπέλλου με την Κροατία, πανηγύρισε την επιστροφή του μετά την επανέναρξη και έπρεπε να πετύχει το πολυπόθητο γκολ για να προκριθεί. Ωστόσο, παρά τις πολυάριθμες ευκαιρίες -μεταξύ των οποίων και στο τελευταίο λεπτό, όταν απέτυχε να στείλει την μπάλα στα δίχτυα με το στήθος από λίγα μέτρα απόσταση- δεν ήταν ένας πανηγυρισμένος ήρωας, αλλά ένας τραγικός.
Οι Βέλγοι αποκλείστηκαν τελικά μετά την ισοπαλία 0-0 με τους Κροάτες. «Ήταν η πρώτη φορά μετά από 29 χρόνια που το ποδόσφαιρο με χτύπησε έτσι. Με χτύπησε πραγματικά. Πήγα διακοπές και έκλαιγα κάθε μέρα για μια εβδομάδα», εξήγησε ο επιθετικός.
Ο Χένρι ως σημαντικό στήριγμα
Μια μεγάλη βοήθεια κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ήταν ο τότε συν-προπονητής του Τιερί Ανρί. Ο Γάλλος τηλεφωνούσε στον Λουκάκου τρεις φορές την ημέρα για να ενημερωθεί για τη διάθεσή του. Το πόσο στενή ήταν η σχέση τους φάνηκε λίγο μετά το τελικό σφύριγμα εκείνης της αναμέτρησης. Ο Ανρί είχε παρηγορήσει τον κλαίοντα προστατευόμενό του με μια αγκαλιά
Ο Λουκάκου ήθελε αρχικά να κλείσει το κεφάλαιο εθνική ομάδα μετά την ισοπαλία. Ωστόσο, μια συζήτηση με τον Τεντέσκο άλλαξε τα σχέδιά του: «Στην πρώτη μου συζήτηση με τον Τεντέσκο και τον Βερκαουτέρεν, ήθελα να πω ότι αποχωρώ από την εθνική ομάδα. Τη στιγμή που ήμουν έτοιμος να το πω, μου είπε ότι με χρειάζεται πραγματικά», αποκαλύπτει ο Λουκάκου.
Ο Λουκάκου γίνεται ξεκάθαρος όταν κοιτάζει τη σημερινή γενιά
Πάντως, το αίτημα του Τεντέσκο βοήθησε μόνο προσωρινά. Το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα έχει πλέον προφανώς γείρει την πλάστιγγα. Με την αποχώρηση των τελευταίων παικτών της χρυσής γενιάς, η ταυτότητα των Κόκκινων Διαβόλων των τελευταίων ετών εξαφανίζεται πλέον και αυτή – τουλάχιστον από την άποψη του Λουκάκου. «Οι παίκτες που έχουν απομείνει τώρα θέλουν να βοηθήσουν τους υπόλοιπους να βρουν τη δική τους ταυτότητα. Αλλά πώς θα γίνει αυτό;», λέει ο επιθετικός.
Και συνεχίζει: «Αν δεν αισθάνεσαι αυτή την πίεση και δεν είσαι ο τύπος του παίκτη που βάζει τον εαυτό του υπό πίεση, τότε είναι πολύ δύσκολο. Και αυτό – νομίζω – είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε». Για τους ακόμη φιλόδοξους Βέλγους, η σημερινή κατήφεια (μόλις τέσσερις νίκες σε δώδεκα παιχνίδια αυτό το ημερολογιακό έτος) θα μπορούσε επομένως να γίνει μια μόνιμη κατάσταση πραγμάτων.