Έφυγε από τη ζωή ο Σβεν-Γκόραν Έρικσον, ένας προπονητής που συγκέντρωσε πολλούς τίτλους επί πολλές δεκαετίες. Ο οποίος όμως θα μείνει στη μνήμη μας περισσότερο για άλλα πράγματα. Ένας επικήδειος
ΟSven-Göran Eriksson δεν κινδύνευε να αφήσει τον εναπομείναντα χρόνο του, αυτό το δημοσίως ανακοινωμένο τελευταίο έτος της ζωής του, να περάσει καταθλιπτικά και αποτραβηγμένα. Τους τελευταίους μήνες, που σημαδεύτηκαν από τον καρκίνο, εμφανίστηκε ακόμη και δημόσια, εκπληρώνοντας την επιθυμία της καρδιάς του να σταθεί στη γραμμή του γηπέδου της Liverpool FC και απλά να διασκεδάσει όσο μπορούσε.
Όταν προέκυπταν ευκαιρίες, ο Έρικσον, ο οποίος ήταν στην καλύτερη περίπτωση ένας μέτριος παίκτης, ένας δεξιός μπακ κάτω από το κορυφαίο σουηδικό πρωτάθλημα, τις εκμεταλλευόταν στο έπακρο. Μέχρι που τραυματίστηκε σοβαρά στο γόνατο στα μέσα της δεκαετίας του 20, γεγονός που επιτάχυνε τη μετακίνησή του στην προπονητική. Ξεκίνησε το 1977 στην Degerfors IF, που ήταν ακόμα στην κατώτερη κατηγορία. Αλλά δύο χρόνια αργότερα, ήταν η IFK Göteborg, η οποία αντιμετώπιζε οικονομικές δυσκολίες, που έδωσε την ευκαιρία σε έναν σχεδόν άγνωστο νεαρό προπονητή που πέτυχε με τις μεθόδους του.
Οι μέθοδοι του Έρικσον ήταν σε μεγάλο βαθμό επηρεασμένες από το αγγλικό ποδόσφαιρο, γεγονός που έκανε το ποδόσφαιρό του μόνο εν μέρει δημοφιλές στη Σουηδία. Κατά καιρούς, ο αριθμός των θεατών μειώθηκε ακόμη και επειδή ο «Σβενίς» έπαιζε ρεαλιστικά και όχι ελκυστικά, με έντονο τρέξιμο, κάλυψη χώρων και πρέσινγκ, συμπαγής σε ένα 4-4-2, ευθύβολος και προσανατολισμένος στο αποτέλεσμα.
Ο πρώτος μεγάλος θρίαμβος του Έρικσον απέναντι στην HSV
Ηταν δημιουργικός και εγκάρδιος με τον Έρικσον εκτός γηπέδου, όπου ίσως δεν ήταν απαραίτητα άνθρωπος-κατακτητής, αλλά άνθρωπος-κατανοητής και συνδετικός κρίκος. Αυτό ηρέμησε τους παίκτες, και αυτοί ηρέμησαν τους οπαδούς. Γιατί η αλληλεπίδραση των μεθόδων του Έρικσον έφερε την επιτυχία όπου κι αν ταξίδεψε. Και ταξίδευε πολύ.
Ήδη από το 1982, σε ηλικία 34 ετών, ο Έρικσον οδήγησε την Γκέτεμποργκ στην κατάκτηση του Κυπέλλου UEFA εναντίον της Hamburger SV υπό τον Ernst Happel με μια ρεαλιστική τακτική αντεπιθέσεων, η οποία θα κατακτούσε το Κύπελλο Πρωταθλητριών της χώρας μόλις ένα χρόνο αργότερα. Ο Έρικσον έφτασε σε αυτόν τον τελικό μετά από πρωταθλήματα και έναν ακόμη τελικό Κυπέλλου UEFA με την Μπενφίκα, αλλά ηττήθηκε οριακά από τη Μίλαν του Αρρίγκο Σάκι το 1990.
Ο Έρικσον παραλίγο να οδηγήσει την AS Roma, όπου προπόνησε τον παίκτη που τον εντυπωσίασε περισσότερο, τον δυνατό Βραζιλιάνο Φαλκάο, στο Scudetto του 1986. Στη συνέχεια κατέκτησε το Κύπελλο Ιταλίας συνολικά τέσσερις φορές, περισσότερες από οποιονδήποτε άλλο προπονητή. Το κατέκτησε επίσης με τη Σαμπντόρια Τζένοα και τη Λάτσιο Ρόμα, την αντίπαλο της Ρόμα, η οποία τον είχε απολύσει λίγο καιρό αφότου έχασε το πρωτάθλημα.
Στο ουρανοκατέβατο τμήμα της αιώνιας πόλης, ο «Σβενίς» έφτασε στα αστέρια, έφτασε ξανά στον τελικό του Κυπέλλου UEFA, κατέκτησε την τελευταία διοργάνωση του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης, σήκωσε το τρόπαιο δύο φορές και κατέκτησε επίσης το πρωτάθλημα με δραματικό τρόπο το 2000, το πρώτο της Λάτσιο από το 1974 και τελευταίο μέχρι σήμερα. Το γεγονός ότι δεν αντιμετωπίστηκε με απόλυτο μίσος από τη Ρόμα οφειλόταν και πάλι στο στυλ του
Κάνει επίσης την Αγγλία καλύτερη – αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για να κερδίσει τον τίτλο
Ο Έρικσον ένωσε τους ανθρώπους αντί να τους χωρίζει, ωρίμασε σε κοσμοπολίτη με τα χρόνια και, ιδιαίτερα στα επιτυχημένα χρόνια του στη Λάτσιο, διαμόρφωσε γνωστούς προπονητές του μέλλοντος. Ο Ρομπέρτο Μαντσίνι, ο Σιμόνε Ιντζάγκι και ο Ντιέγκο Σιμεόνε έπαιζαν τότε στην ομάδα του, στη γραμμή του οποίου ο κοσμοπολίτης έγινε ο πρώτος ξένος που τιμήθηκε ως προπονητής της χρονιάς στην Ιταλία. Λίγους μήνες αργότερα, έγινε ο πρώτος ξένος προπονητής της εθνικής ομάδας της Αγγλίας.
Ένας νηφάλιος Σουηδός που δούλευε ρεαλιστικά πάντα με ό,τι είχε στη διάθεσή του, που είχε κερδίσει τόσα ασημικά όλα αυτά τα χρόνια, θα έπρεπε να είχε οδηγήσει την πολυσυζητημένη «χρυσή γενιά» των Τριών Λιονταριών σε έναν τίτλο στη δεκαετία του 2000. Ο βελτιωτής έκανε αυτή την ομάδα καλύτερη, αλλά απέτυχε τρεις φορές στα προημιτελικά. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002 εναντίον της μετέπειτα παγκόσμιας πρωταθλήτριας Βραζιλίας, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2004 και στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006 εναντίον της Πορτογαλίας στα πέναλτι.
Στη συνέχεια ο Έρικσον ταξίδεψε σε όλες τις ηπείρους, μαθαίνοντας αρκετές γλώσσες. Προπονούσε την Ακτή Ελεφαντοστού στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010 και ο τελευταίος του σταθμός ήταν οι Φιλιππίνες μέχρι το 2019. Η χρυσή εποχή της αθλητικής του καριέρας μπορεί να μην υλοποιήθηκε, ανάλογα με την οπτική σας γωνία. Ωστόσο, η ολοκλήρωσή του στη ζωή του μακριά από το γήπεδο ελάχιστα επηρεάστηκε
Το ανέκδοτο του Χάμαν από την πισίνα του ξενοδοχείου
Ο Ντίτμαρ Χάμαν, παίκτης του Έρικσον στη Μάντσεστερ Σίτι, περιέγραψε κάποτε στη βιογραφία του ένα πρωινό στην πισίνα του ξενοδοχείου, όταν ο προπονητής του μπήκε μέσα με δύο ποτήρια σαμπάνια και απλά ήπιε στη ζωή με τον Χάμαν. Ο Έρικσον ήταν ρεαλιστής, μερικές φορές σχολαστικός, αλλά δεν ήταν εμμονικός. Ήταν περισσότερο ένας μπον βιβέρ.
Όταν οι προσωπικότητες στο ποδόσφαιρο έχουν κερδίσει τίτλους, αλλά δεν μετριούνται πρωτίστως με αυτούς, αυτό συνήθως λέει πολλά καλά πράγματα για κάποιον. Η μεγάλη προθυμία του Γιούργκεν Κλοπ και της Liverpool FC, όπου ο Έρικσον δεν εργάστηκε ποτέ, να εκπληρώσει την τελευταία του επιθυμία είναι ένα μόνο από τα πολλά παραδείγματα της δημοτικότητας ενός ανθρώπου για τον οποίο πολλοί άνθρωποι θρηνούν αυτές τις μέρες. Για μια σημασία που θα ξεπεράσει για πολύ τη ζωή του Sven-Göran Eriksson
